Fotobron: Pixabay.com
Welgestelde Amerikanen hebben al vanaf de jaren zestig hun eigen ‘shrink’. Zo’n nikszeggende lulpaal met zo’n ‘Van Gaal-notitieblokje’ op schoot en waar je dan met je alsmaar verder geknakte zelfvertrouwen en alle dientengevolge opgekropte emotionele en seksuele frustraties tegenaan kunt zeiken. Sinds een jaar of twintig is de psych ook ingeburgerd in ’t Gooi.
Nog zo’n typisch Amerikaans ding: kringgesprekjes met medeslachtoffers, zieken, kneuzen en andere labiele neanderthalers. Al vanaf de jaren zeventig alom aanwezig in tv-series en films.
Ook daaraan zijn we in ons alsmaar zieker wordend landje al gewend.
“En, Herman… wat voel je nu als je zo in je blote reet krom voor ons staat?”
“Bevrijding, Saskia. Een enorme opluchting ook.”
“Ik ruik het, Herman.”
Kring: “Ja, Herman, wij ruiken het.”
Andersom is er nu iets vanuit Nederland ‘overgewaaid” naar de VS: het totale niks doen. Er ging een wereld open voor die Amerikanen: “Niksen is een positieve daad, zonder schuldgevoelens of de negatieve connotatie van uitstelgedrag. Durf lui te zijn. Het gaat erom het leven zijn gang te laten gaan en om jezelf van alle verplichtingen te bevrijden.”
Wat is er overgebleven van dat hardwerkende, nijvere volkje achter de duinen wiens nazaten ooit meehielpen om het land van de onbegrensde mogelijkheden op te bouwen?
Niks doen blijkt dé remedie tegen een aankomende burn-out. Voor zover je een burn-out überhaupt aan voelt komen. ‘t Is namelijk net een Groningse aardbeving: ineens is er weer zo’n schokje, tot het moment dat in één klap de hele boel in elkaar dondert.
Je voelde het niet, maar je wist wel dat het zou komen.
Amper dertig jaar zijn ze, koud afgestudeerd, net twee jaar een baan met zorgverlof, vaderschapsverlof, pappadag en PLB-uren; en de fitboys met hun getrimde baardjes liggen al kreunend en uitgeblust thuis op de bank.
Het dagelijkse gesjees van huis naar kinderopvang naar huis, ondertussen de elektrische bakfiets omruilen met de Audi (niet andersom) om er vervolgens een uur mee in de file te staan en de rest van de dag te vullen als Floor Manager Daily Operations (of een andere vage functie met veel meetings en uiteraard een veel te hoge werkdruk).
Een keer flink de kroeg in en een schop onder je reet van je pa of vriend deed ooit wonderen. Je ging daarna, wel met een flinke kater, gewoon weer aan je werk.
Maar nee, daar hebben we hebben tegenwoordig coaches voor. Heel veel soorten coaches. Om jezelf weer helemaal terug te vinden. Op zoek naar je eigen kracht.
‘Zoek jezelf, broeder‘, zongen Koot & Bie al in 1975! En oh, wat hadden de heren 44 jaar geleden een vooruitziende blik met hun Simplistisch Verbond.
Knuffelen met varkens, hinnikend achter een paard aan galopperen, zelfs zij konden het niet bedenken, maar het is dus echt serieuze business.
Ga eens lekker een uur helemaal niets doen en verbaas en verwonder je over zoveel onzin, waarvan je niet wist dat het bestond. Echt.
De documentaire ‘Nu verandert er langzaam iets‘ laat zien hoe debiel we aan het worden zijn.
Mocht je al tegen een burn-out aanzitten, vraag dan je huisarts op voorhand om een stripje Prozac. Omvallen van het lachen is ook een mogelijkheid. Als het glas nog halfvol is tenminste…
Blijf vooral je emoties onderdrukken en je wordt vanzelf een ouder die zijn kind slaat!
Zat jij ook in die documentaire…?