Fotobron: Pixabay.com
Als het gaat om duurzaamheid is niks te gek in dit land. De meest belachelijke initiatieven en ideeën (ontsproten uit ambtelijke breinen, waarin de creativiteit er al na de eerste zeven levensjaren onderwijsmatig is uit gedrild) worden serieus uitgevoerd.
Al een tijdje beschikt iedere woning in Nederland over een energielabel. Hoe hoger het label, des te astmatischer je wordt. Want wij Nederlanders weten hoe je moet isoleren. Tot er geen ventilatiegaatje meer over is. Alles moet dicht gepropt.
Isolatie is de bom.
Flikker ook nog even je hele dak vol met zonnepanelen, et voilà, u heeft
Energielabel A-plus-plus. Gefeliciteerd!
Mooi niet.
Dat Energielabel is namelijk voorlopig. En in dat ‘voorlopig’ zit dus het addertje.
Op het moment dat je je huis wilt verkopen, moet dit voorlopige label zijn ingeruild voor een definitieve. Doe je dat niet dan volgt een boete van 400 euro.
Maar hoe doe je dat dan wel?
Simpel. Zoals alles bij de overheid. Je gaat gewoon met je Digidee naar EnergieLabelVoorWoningen.nl om je energielabel aan te vragen. Da’s zo’n serieus uitziende overheidswebsite, dus je verwacht meteen allerlei ingewikkelde vragen over je huis, isolatiemateriaal en soorten zonnepanelen en dat dan één of andere commissie jouw aanvraag streng gaat beoordelen en dat je dan (hopelijk) na enkele dagen (dit laatste wordt aangegeven) je definitieve label toegestuurd krijgt.
Kosten? Jazeker. De Rijksoverheid werkt, in tegenstelling tot vele van haar burgers, niet voor niets.
Maar wat blijkt? De kosten bedragen slechts “enkele tientjes”.
En die betaal je dus niet aan de Rijksoverheid. Nee, die betaal je gewoon aan louche ondernemers, aangesteld door diezelfde overheid – maar je mag ze wel zelf kiezen. Van tweederangs loodgieters, zwartwerkende AOW-ers, pooiers, oplichters en zelfs iemand die zich Seniorenmakelaar noemt.
Zo was er een oplichter die 199 euro vroeg én een lieverd die slechts 2 euro vroeg (“u mag ook iets meer geven hoor”). Ongeveer 99% minder dus.
U begrijpt wel wie het voor ons mocht doen. De vragen bleken in 38 seconden te zijn beantwoord. Er moest alleen nog even een ‘bewijsje’ worden toegevoegd dat wij van ’t gas af zijn. Dat zijn wij al vanaf 1988, omdat we namelijk onder de noemer ‘stadsverwarming’ ergens een hele grote ketel hebben staan, waarvan ik zelf vermoed dat deze ook wel gas verbruikt, maar dit terzijde.
Dat bewijsje was dus een smartphone foto van de warmtewisselaar en een factuur van de stadsverwarmingsleverancier Ennatuurlijk.
Uploaden, Tikkie (met een eurootje fooi) en het definitieve label was per omgaande mail binnen.
Ik denk dat deze mevrouw (die blijkens haar site inmiddels al 11.000 mensen aan een energielabel heeft geholpen) zelf niet zoveel overheidsformulieren invult.
Maar welke idioot dit allemaal ooit verzonnen heeft, dat zal wel altijd een raadsel blijven.
