Fotobron: Pixabay.com
Heerlijke luitjes toch, die millennials. De bloem der natie, vol dromen en verwachtingen over het leven dat zich probleemloos voor hen uitrolt. Gepamperd door papa en mama en volgepompt met tomeloze positieve energie, volgen ze hun passie en gaan ze de zomer in. Als kleurige vlinders hoppend van festival naar festival. The party never ends.
En waarom zou je dan niet het aangename met het aangename verenigen? Gewoon een handeltje mee naar onze zuiderburen of naar Oost Europa. Daar zijn vast wel goed schokkende klantjes voor een pilletje, een lijntje of een grammetje van die onvolprezen Nederwiet.
Plofwiet eigenlijk, want zo obsessief doorgeteeld dat het huizenhoge gehalte THC ook voor nietsvermoedende omstanders al gevaar voor een psychose oplevert. Easy Jet-ticket, voor een tientje of twee ben je er zo. Hungary, here we come!
En ja hoor, ze stonden in rijen voor de tent. “Zullen we nog een bordje ophangen met Real Dutch Druggies”, geinden ze naar elkaar. Want ‘Dutch’ is toch het toverwoord, het gidsland, de productiehemel van al wat hallucineert. Het land van het grote gedogen!
Maar wat kwamen die petten nou ineens doen? ‘Hé man dat is niet chill die tiewraps en die handen op je schouder’. Maar ‘Holland dan, Johan Croeff!’ Het helpt niet. Ze zijn hier nog niet zo ver.
Wisten zij veel. Nou ja, nu wel en de komende jaren ook. En in België klets je je er ook niet meer uit met een verhaal over method acting.
Ze zullen toch wel behoorlijke WIFI hebben in zo’n cel… toch?
