Ik kreeg vanochtend de verkeerde krant door de brievenbus. Niet wereldschokkend, maar wel genoeg voor een wolkje chagrijn.
Het wordt steeds lastiger om aan mezelf te verkopen dat ik nog zoveel papier laat bezorgen, zes dagen per week. De enige verklaring kan zijn dat ik een oude lul ben. Vastgeroest in gewoontes waarvan ik ben gaan denken dat ik niet zonder kan. En juist dat is vanochtend maar weer bewezen. Mijn dag begon met een valse start en zal nooit meer een herkansing krijgen.
Daar zat ik opeens met een Trouw. Ook geen slechte krant, maar zeker niet de mijne. Ik begin er niet aan. Zeker op maandagmorgen heb ik geen enkele behoefte om te verdwalen. Ik had net zo goed een Bacardi-cola op de deurmat kunnen vinden. Totaal mijn drankje niet, maar ik zal het heus wel wegtikken. Niet op maandagmorgen.
Ik werd dus geconfronteerd met mijn Volkskrantverslaving. Zorgvuldig er in de loop der jaren ingeslopen. Hoewel Joop/Jaap Visser/Fischer zo nu en dan best gelijk heeft door het te bezingen als een kutkrant, is het inmiddels wel mijn kutkrant geworden. Niets aan te doen.
Het kan best zijn dat zo’n vakantieperiodefout van een tijdelijke krantenbezorger zorgvuldig is gepland door een geslepen marketingstrateeg. Een dag zonder shot houdt de honger scherp.
Fok. Heb ik weer. Waarschijnlijk kom ik nooit van die papierberg af.
