Bron: Morguefile.com
Laatst hadden we weer eens een zogenaamd ‘bedrijfsseminar’. Normaal gesproken vind ik dat soort dingen best leuk; je bent met je collega’s een middagje ergens anders mee bezig dan met wat je normaal doet, en je krijgt er nog hapjes en drankjes bij ook. Best te pruimen. Maar dit keer kwam ik helemaal gaar thuis.
Mindfull of leeghoofdig?
Wat wil het geval? El Chefe had een “coach” ingehuurd. Zij noemde zichzelf “motivatie- en zelfactivatiecoach”. Toen ik vernam, waar ‘t dit keer naartoe ging, wilde ik mij stante pede doodziek melden, want als ik érgens een pesthekel aan heb, dan is het aan al die zelfbenoemde klungelcoaches, die je stuk voor stuk willen motiveren, activeren, remediëren, moveren en energetiseren.
Vervolgens stoppen ze je kop vol met het utopische beeld van die véél betere, efficiëntere, creatievere, meer nadenkende versie van jezelf. Die versie, die zíj er voor duur geld wel even met veel wollige woorden in zullen coachen. En dat noemen ze dan vol trots mindfulness of een andere leeghoofdige term. Je ziet dat ik geen hoge pet op heb van al wat zich coach wenst te noemen.
Iedereen is coach
Chef dacht echter dat wij als team wel wat coaching konden gebruiken om onze “creativiteit en schrijfmotivatie een boost te geven”. Die boost is natuurlijk best welkom, maar die komt echt niet van wéér zo’n lamlendig lispelende, easy money binnenharkende coach. Doe dan maar een teammiddagje kite-karten op het strand. Werkt beter, kost minder.
Sowieso ben ik al dat coach-fanatisme van tegenwoordig spuugzat. Het lijkt wel of iedereen gecoacht moet worden én iedereen ook meteen coach is. Blijkbaar allemaal autodidacten. Dan vraag ik me meteen af of al die coaches niet beter elkaar kunnen coachen. De motivatiecoach moet dan bijvoorbeeld weer tot rust worden gebracht door de rust- en mindfulness coach. De schrijfcoach helpt de speech-coach beter te schrijven en vice versa. De quick transformation coach ondersteunt de healthy & happy life coach.
Katsjing! Kassa!
De agressiemanagementcoach gaat in de leer bij de gezond-glimlachen-coach. De garden coach (alias tuinman) werkt natuurlijk meer dan nauw samen met de interieurverruimings- en opruimcoach; die stimuleren elkaar immers graag. Voor de holistische aura-soma-coach kan ik geen helper verzinnen; die is sowieso verloren. En je gelooft het niet, maar bovenstaand lijstje van zelfbenoemde coachtitels kon ik na tien minuten profielstruinen op LinkedIn en Facebook al opstellen. Geheel zonder social media coach! Echt waar.
Coaching [spreek uit: Kots-jing, of ook wel: Katsjing!] is hét toverwoord voor iedere onsuccesvolle, hedendaagse existentie. Al dat gecoach, waar zijn we in godsnaam mee bezig? Vanwaar die trend? Dat de meeste coaches er – liefst zo snel en makkelijk mogelijk – geld mee willen verdienen, is mij duidelijk. Dat ze zich niet schamen voor hun loze gebrabbel ook. Leonardo da Vinci wist het in zijn tijd al goed te omschrijven: “Domheid beschermt tegen schaamte, zoals brutaliteit beschermt tegen armoede.”
Maar zijn we inmiddels daadwerkelijk al zover gekomen dat we zelfs voor iets basaals als ademen al een coach nodig hebben? Blijkbaar. Wat zullen we vanaf nu lekker holistic breathen.
Akelig leeggezogen
Mijn indruk: vroeger liet je je coachen – of in vakjargon: helpen – als je écht niet meer wist hoe het verder moest. Nu word je in zo’n geval gewoon zélf coach. Werkloos? Doelloos? Levenloos? Noem jezelf coach. Klaar.
Bij een voetbalcoach kan ik me nog íéts voorstellen. Zo’n Dick Advocaat-type dat langs de lijn staat te loeien, zo eentje heb je als voetballer gewoon nodig, anders weet je niet welke kant je op moet. En dat sommige geldkreupele mensen een financieel coach in de arm nemen om schuldenvrij te worden, snap ik ook nog wel. Maar waarom dan steeds weer dat inmiddels akelig opgeblazen én leeggezogen begrip ‘coach’?
Coach elkaar maar
Enfin, ik vrees dat het coachmadammeke geen tweede sessie bij ons zal willen houden. Wij hebben haar zó goed gewedercoacht dat zij nu dringend op zoek is naar een coaching coach.
Mijn suggestie: gooi al die coaches op een grote hoop en noem ze stuk voor stuk ‘levensfunctionaris’. Want blijkbaar zijn zij degenen die hun medemens niet langer in staat achten om zonder hen ook maar enigszins te kunnen functioneren, laat staan simpelweg te léven. En dat terwijl ze in feite stuk voor stuk op zoek zijn naar hun eigen bestaansrecht. Eén voor allen en allen voor één. Coach elkaar? Coach jezelf? Maar coach mij alsjeblíéft niet?
