Bron: Pixabay.com
Onlangs zag ik de documentaire over Maradona in de bioscoop. Indrukwekkend. Dat je met korzelige archiefbeelden, uit de jaren tachtig, zo’n mooie film kunt maken. Over een wereldster nog wel. Daar weten we alles toch al van?
De eeuwige vraag wie de beste voetballer ooit is, wordt er wat mij betreft voor altijd in beantwoord. Een inkoppertje. Dat is natuurlijk Maradona. Vooral omdat de film daar helemaal niet over gaat. Het gaat eerder over de vraag of hij tragischer is dan Amy Winehouse of Ramses Shaffy. Maar zoals het het bij een goede film hoort, roept het meer vragen op dan antwoorden.
Pluisje zal voor altijd een mysterie blijven. Dat hij door de Fifa wordt betaald om tijdens WK’s z’n gezicht te laten zien, is niet meer dan logisch. Meer dan Pelé, Beckenbauer, Cruijff of Messi is hij de verpersoonlijking van het ongrijpbare deel van de populairste sport op aarde. The beautiful game. Vaak. Maar ook the zeer verwarrende game.
Maradona ging in zijn hoogtijdagen van FC Barcelona naar Napoli. Hij had dan een blessureperiode achter de rug, maar het blijft niet veel gekker dan als Messi enkele seizoenen terug naar FC Utrecht was gegaan, om die landskampioen te maken en een Europese beker te bezorgen. Met het grote verschil dat Utrecht veel te welvarend is.
De armoede in Napoli en de daarbij behorende macht van de Gomorra, speelt geen onbelangrijke rol in Diego’s jaren in Italië. Zijn drugsverslaving had in de Domstad vast ook een heel wat mildere wending gehad. Hooguit een milde wietfase, in coffeeshop Saransani ofzo. De onderwereld in Napels is toch andere koek.
Diego en Maradona
Verschillende mensen spreken in de film over twee personages, Diego en Maradona, als twee totaal verschillende karakters. De een vriendelijk en een zeer gemoedelijk, de ander een verknipte wereldberoemdheid. Dat hij uit een krottenwijk komt en vanaf zijn vijftiende verantwoordelijk is voor het levensonderhoud van zijn ouders en zijn vier zussen, zal deze twee al van jongs af aan uit elkaar hebben gedreven.
Zijn grootste probleem lijkt echter zijn talent. De frictie tussen die gave in combinatie met zijn menselijkheid, komt helemaal tot uiting tijdens de halve finale van het WK in 1990. De pech wil dat Diego en Maradona de halve finale in Napels moeten afwerken. Tegen Italië.
De stad die hij dan al jaren in vervoering krijgt, brengt hij ernstig in verlegenheid. Noord-Italië moet al niets van hem hebben, maar het potje dat uitloopt in penalty’s, die hij gewoon erin schiet, wordt door Argentinië gewonnen. Vanaf dat punt heeft Zuid-Italië het ook moeilijker met hem. Succes en targiek gaan bij Pluisje zijn hele leven hand in hand.
Kortom, een veel te ingewikkeld leven voor een documentaire. Het is Asif Kapadia toch wonderschoon gelukt. Prachtige keuze om het bij zijn tijd in Napoli te houden. Een aanrader. Ook als je niet veel met voetbal hebt, lijkt me. Juist waarschijnlijk. Voorkennis is niet per se een pré.
