Bron: Morguefile.com
Ik typ een zinnetje. Een van de zovelen die nog moeten volgen voor mijn nieuwe artikel. Ploinkk! Mail. Even kijken. Oh ja, die sociaal verplichte barbecue dit weekend. Die, waar ik zó geen zin in heb. Die wordt afgezegd wegens slecht weer. Wat fijn! Ik check voor de zekerheid nog even het weerbericht. En buienradar. Oh ja. Werk. Waar was ik ook alweer? Zo wordt het nooit wat met mijn glansrijke carrière.
Kut!
Ik schrijf er nog maar eens drie nieuwe woorden bij. Plingplinggg!! WhatsApp. Een vriendin vraagt of ik ook nog even naar het buurtcafé kom, want het is zo gezellig. Ik app terug: “Nee, moet werken… heb deadline, kut.” Ik druk op de entertoets. Dan zie ik pas wat ik getypt heb. Als je het verkeerd leest, noem ik haar een kut. Als een gek app ik haar excuses en uitleg. De deadline is kut, niet zij. Waar zat ik met mijn gedachten? Ik wil nu het liefst alles uit handen laten vallen en naar ’t café rennen.
Ik produceer nog een woordje of wat. Nu staat er een rare zin, waarvan ik niet eens meer weet, wat ik ermee wilde zeggen. Piep!! Mijn tijdsklok meldt dat mijn uur verplicht geconcentreerd werken voorbij is. En ik heb welgeteld één kromme zin weten te produceren. Waar was ik met mijn hoofd? Ik zie mijn toekomstige fortuin smelten als sneeuw voor de zon.
Superconcentratie
Superconcentratiekracht, iedere mens zou standaard erover moeten beschikken. Zeker heden ten dage, met al die afleiding, die elke keer weer ploinkt, plingt en piept. Ik besluit mij eens te gaan verdiepen in de nieuwste, maar allang niet meer nieuwe hype: Deep Working. Dat moet toch te leren zijn? Zelfs voor mij?
Diepwerken. Dat brengt gelijk allerlei associaties in mij teweeg. Hoe diep is diep? Hoe diep zit je dan? En waarin? Is het als in een trance? En zouden rioleringsmonteurs, depressievelingen of bruinwerkers óók automatisch diepwerkers zijn? Ik werk me weliswaar met enige regelmaat diep in de nesten, maar ik geloof niet dat dat hier bedoeld wordt.
De vier geboden
Maar als ik dit artikel zo lees, is het een belangrijke vaardigheid. Ik wil het ook kunnen, dat deepworken. Net als Bill Gates, die ook vandaag de dag nog steeds ‘denkweken’ inlast. En John Cleese, die zijn grappen te danken heeft aan zijn gebodybuilde concentratievermogen. Zo vergroot je je kans op succes aanzienlijk. En in het artikel staat zowaar letterlijk: “Dat biedt een enorme economische en persoonlijke kans voor de Enkeling.” Nou dan!
bron: nrc.nl
Ook noemt Cal Newport, dé diepwerkgoeroe, de vier geboden van het echte deep working:
- Zonder je totaal af
- Plan diepwerkperiodes in
- Vind een ritme in het diep werken
- Leer snel omschakelen van oppervlakkigheid naar geconcentreerd werken (ook wel de ‘journalistieke methode’ genoemd, al heb ik geen idee wat dat met journalistiek te maken heeft; daar gaat alles enkel nog ‘vlugvlug en slordug’).
[bron: zelfde nrc-artikel]
Afzondering is my middle name
Nummer 1 is in ieder geval totaal geen probleem: het geluk wil dat ik een getalenteerde loner en een goed getrainde kluizenaar ben. Ik ben iemand die meer dan graag alleen is met zijn gedachten. Geen gezeik van meningsfetisjisten aan m’n hoofd. Afzondering is mijn tweede naam. En ‘op de automatische piloot’ mijn derde. Mijn titel (De Verlaten Man’) krijgt ineens een geheel nieuwe, zeer positieve wending! Ik zie mijzelf al als een super geconcentreerde, undercover semi-cyborg door de ‘special assignments’ heen jassen.
Daarnaast heb ik al een gezonde aversie tegen sociale media. En dan ben ik óók nog eens een man: ik hoor of zie sowieso niks. En als ik iets meen te horen wat ik niet wíl horen, hoor ik het ook al niet meer. Als je het zo bekijkt, zouden alle doorsnee mannen goed moeten zijn in deep working.
Een fatsoenlijk ritme bij ‘diepwerken’
Ik moest grinniken om dat ritme: ik heb een fantastisch, zeer effectief ritme bij alles wat er diep ingewerkt moet worden. Vind ik. Het resultaat spuit er in no time uit.
Tevens ben ik een expert in snel omschakelen van concentratie naar oppervlakkigheid. Nu omgekeerd nog. Dat inplannen van diepwerksessies is nog wel een dingetje, maar het is een poging waard. Enkel nog even die ploinkjes, plinkjes en piepjes op mijn telefoon uit zien te krijgen en het devote diepwerken kan beginnen.
De volumeknop en de mute-opties zijn snel gevonden.
“Joehoe, kinderen, jullie logeren de komende weken bij mama!”
Vanaf nu ben ik de superman van de diepe krachten. Kom maar door met die zes miljoen.
