Bron: Pixabay
Zoon heeft McDD.
Dit is een aantal jaar geleden vastgesteld en de diagnose heeft ontzettend veel deuren geopend. Als ouders hebben we de afgelopen periode heel wat te stellen gehad, maar met veel hulp van de juiste instanties en met bizar veel inzet van het hele gezin -met mijn vrouw als leidend én lijdend voorwerp- gaat het nu een heel stuk beter.
Vorig jaar rond deze tijd zat mijn zoon apathisch voor zich uit te staren.
Hij droeg een verzwaard vest, hij knabbelde op een bijtring, friemelde met een tingeltangel en hij staarde stoïcijns naar Ninjago. Een klein, depressief hoopje mens van destijds 9 jaar waar we bijzonder grote zorgen om hadden. Niet in de laatste plaats omdat hij actief meerdere keren een poging waagde om zijn leven te beëindigen.
Nu speelt hij buiten, hij laat de hond zelfstandig uit, heeft hij een vriendinnetje en hij is in staat om zelf aan te geven wanneer hij rust nodig heeft. Of wat hem kan helpen om niet meer in de extreme emoties te schieten.
Het is bizar hoeveel -vooral- mijn vrouw het afgelopen jaar heeft weten te bereiken. We hoopten destijds dat we een klein beetje Zoon terug konden winnen, maar dit durfden we niet eens te dromen.
Hoe dankbaar ik ook ben, het heeft ons nogal wat gekost.
Zo is de sociale kring ontzettend uitgedund.
Blijkbaar willen ‘vrienden’ alleen maar horen dat het goed gaat. Niet dat Zoon bijvoorbeeld wellicht een goedaardig gezwel in zijn hoofd heeft.
Ook heeft mijn vrouw een aantal jaar niet gewerkt, omdat de zorg voor zoon meer dan een voltijd baan bleek.
We hebben het gehele gezinsleven moeten aanpassen. Zoon kan prima functioneren, mits de basis naar zijn behoefte is aangepast. De behoefte van Zoon staat echter lijnrecht tegenover de behoeftes van Dochter. Basisregels opstellen blijft daardoor lastig. We kunnen van Zoon niet verwachten dat hij zich aanpast, we kunnen datzelfde niet van dochter verlangen.
Ik ben niet alleen ‘de vader van’, de ouder.
Mijn vrouw en ik schijnen ook nog een relatie te hebben.
Eens in de zoveel maanden laat mijn vrouw vallen dat wij tijd voor elkaar moeten maken.
Maar hoe? Een oppas is niet makkelijk te vinden, in onze situatie.
Daarbij draagt de financiële situatie ook niet echt bij aan een onbezorgd avondje uit eten.
Al met al hebben we flink moeten worstelen.
Nu gaat het goed.
Mijn vrouw heeft weer een baan. Zoon gaat fantastisch, dochter leert inzien dat wij haar net zoveel aandacht geven.
Nu ik nog.
De stressvolle jaren hiervoor lijken voorbij gevlogen, en ik geloof niet dat ik veel opgeslagen heb. Of heb meegekregen, als ouder. Oogkleppen op, doorgaan. Niet nadenken, niet voelen. Gaan, en later de brokstukken verzamelen.
Eerst zorgen dat het gezin weer voldoende functioneert.
Bron: Pixabay
Helaas vergat ik dat ik als ouder daar ook deel van uit maak.
Het gezin schiet het dal en ik blijf uitgeput achter. Overal om mij heen brokstukken.
Met een beetje pech zit ik over een maand apathisch op de bank. Zonder verzwaard vest, zonder tingeltangel en zonder een bijtring.
Maar net zo depressief.
Gelukkig weet ik dat dit gezin niemand uitsluit.
Wij zijn er voor elkaar zoals we er allemaal altijd voor Zoon zijn.
Wij zijn geen ‘vrienden’.
Lees al mijn andere blogs over mijn ervaringen met McDD.
