Bron: Libreshot.com
“Niet 130 rijden op de A2? Belachelijk.”
“Niet 130? Terecht natuurlijk.”
Zoals zo vaak reageren de in mij huizende karakters heel divers op nieuws uit Den Haag. Over 130-wegen dit keer. Max, die ergens boven mijn onderbuik woont en mij geregeld snelheidsovertredingen bezorgt, voelt zich weer een stukje van zijn vrijheid beroofd. Hij weet ook dat hij er alles aan zal doen om mijn rechtervoet te blijven aansporen. Ook ter hoogte van Vinkenveen.
Max is wel in de minderheid. Alle andere personages in mij vinden het juist goed nieuws. Het is aantoonbaar slecht voor de omgeving als er harder gereden wordt. Daarbij is het ook geen hogere wiskunde om te bedenken dat het minder veilig is. Rationeel gezien vindt haast iedereen in mij het een prima besluit. Mijn onderbuik bepaalt doorgaans mijn leven niet. Toch wil Max, vooral in de auto, weleens het voortouw nemen.
Eigenlijk is het bizar dat we nog in auto’s rijden die sneller kunnen dan door de wet is toegestaan. De huidige boordcomputers maken het vast doodeenvoudig om dit aan te passen. Dit zou pas echt gevaarlijk zijn. Max zou ontploffen.
Een rechtervoet die geen enkel effect meer heeft op de snelweg zou teveel aan ons gaan vreten. Die vastgebakende snelheden zouden ons de overheid nog meer laten verafschuwen. Het begin van een opstand wellicht.
Zo bezien is dat incassobureau in Friesland niet eens zo gek. Mijn collectieve ik vindt het nog altijd verschrikkelijk. Het houdt Max echter, tegenstrijdig genoeg, wat in toom.
Mijn minder rationele, emotioneel reagerende, roze truiendragende persoonlijkheid Minny vindt dat het CBR bij zulke toxische persoonlijkheden het rijbewijs dient in te vorderen ten bate van de verkeersveiligheid.