Bron: Morguefile.com
Aan tafel:
“Zeg, kun je eens even je mond dicht doen als je kauwt? Ik kan die malende brij hier nog zien!”
“Zet je bril dan af. Zie je niks meer.”
Op de bank:
“Zit niet de hele tijd aan je tenen te plukken, ja? Straks zit jij dan weer met je ongewassen jatten vol tenenkaas in de chipszak. Ieuw.”
“Daarom doe ik dat juist. Meer chips met meer smaak voor mij.”
Overal in huis:
“Ga eens douchen, man! Zo één keer in de twee weken is dat écht nodig hoor! Jij stinkt. En je moet ook eens een schone onderbroek aan doen.”
“Blijf gewoon uit mijn buurt. Heb je nergens last van.”
Op ’t toilet met de deur open:
“Maak je mobiel eens fatsoenlijk schoon? Dat ding is zo, zo, zó smerig. En jij zit daar de hele dag op te typen. Zelfs op de plee. En dan kauw je weer op je nagels of lik je je vingers af. Yuck. Daar word je ziek van, wist je dat?!”
“Bemoei je met je eigen zaken.”
Voor de duidelijkheid: de spontane, kritisch-opvoedkundige opmerkingen zijn van Simone, de antwoorden van Nick. En ik zit ernaast en luister stilzwijgend naar mijn kijvende kinderen, die zich gedragen als een oud echtpaar.
Want zo gaat het dus de hele dag: Simone voedt op als een ware ka, Nick riposteert als een gorilla. Hij smakt teveel, helpt nooit met opruimen, pulkt en plukt aan alle riekende lichaamsdelen, luistert niet naar wat anderen zeggen. Voorál niet naar wat Simone zegt.
Hij laat ook overal zijn gedragen sokken rondslingeren (zodat hij aan zijn tenen kan frunniken), tot grote ergernis van het vrouwelijke wezen in huis. Ik daarentegen ben allang blij dat het nog geen gebruikte condooms zijn. Eens in de zoveel tijd graai ik gewoon alle sokken bij elkaar en mieter ze in de sokkenbak. Daar mag hij ze dan weer uitvissen als hij wil. Alles wat er na drie weken nog in zit, gaat in de kliko. Scheelt weer lastige sokken in de was. Een perfecte (mannen)oplossing.
Simone is zó anders. Die kan uren optutten, terwijl ze nergens heen hoeft. Gaat soms spontaan en geheel onbegrijpelijk schoonmaken of opruimen. Trekt tweemaal daags nieuwe kleren aan. Roept dan dat ze niets meer om aan te trekken heeft, terwijl haar kast uitpuilt. Doucht ’s ochtends (snel) én ’s avonds (inclusief haren wassen, scrubben en peelen).
Als de kinderen voor een weekendje naar hun moeder gaan, is Nick in twee tellen klaar: broek aantrekken (normaal loopt hij in die ene onderbroek), schoon T-shirt aan, portemonnee in ene kontzak, mobiel in de andere.
Simone komt na anderhalf uur secure selectie van alle ‘reisitems’ naar beneden met twee volgestouwde rugzakken, waarin ze een make-up assortiment van heb ik jou daar, minstens acht zonnebrillen, drie deo’s en twee opladers, kleren voor een heel weeshuis en cadeautjes voor jan en alleman gepropt heeft. En als ze dan goed en wel bij haar moeder is, belt ze dat ze haar ‘purse’ en slaapdoekie vergeten is. Of ik die nog even kan brengen?
Ik denk dat zoonlief inmiddels wel begrijpt waarom ik happy single ben. Vrouwen in huis (maakt niet uit welke) maken je het leven als simpele man maar wát moeilijk.
