Bron: Morguefile.com
Als ik op de wc zit, word ik regelmatig overspoeld door de drang om er nóóit meer vanaf te komen. Gewoon de rest van mijn leven blijven zitten, daar in die oh zo veilige micro-omgeving van vier glanzende, secuur betegelde muren. Ik vermoed dat het dezelfde ‘rust’ is die een psychopaat in een isoleercel ervaart.
Virtuele boerderij to the rescue
Nog voordat ik zit, zet ik mijn mobiel op vliegtuigmodus. En dan speel ik – geheel ongestoord door pop-ups, plingetjes en ploinkjes – mijn geliefde spelletje Stardew Valley. Dat is een heel rustgevende game, waarbij je een vervallen boerderij van je opa erft (en dat klopt in mijn verhaal, want mijn opa was boer en is niet meer). Mijn eigen virtuele boerderij, met goed gedijende koetjes en kipjes. Mijn rijk, waar ik nog doelloos op mijn dieseltrekker rond mag scheuren, een stom paard mag berijden en mijn gewassen nog water mag geven zoveel ík wil.
Op deze wijze biedt mijn toilet totale afscherming van al het mediagekakel en asociale, psychotische mensengeblaat in combinatie met de plezierige sensatie van lichamelijke ontlasting in ieder opzicht. Het is dé plek waar de gehele wereld met één druk op de knop weggespoeld en de schaarse kalmte (en vooral leegte) in mij kortstondig voelbaar wordt. De enige woelige baren die hier voorkomen, zijn die van mijn wegspoelende bruinzwarte creatie. Die ik hier ook gewoon nog als zodanig mag betitelen, zonder iemand te kwetsen.
Macro-gekakel
Eenmaal buiten gekomen, blaast de wind des waanzins mij meteen weer in ‘t gegroefde gezicht. Mijn vrouwelijke kind verkondigt luidkeels dat Greta zó ontzettend gelijk heeft en alle volwassenen geldbeluste idioten zijn. Mijn mannelijke nakomeling wil weten of condooms wel groen, duurzaam, CO2- en diervriendelijk geproduceerd worden. Zuchtend wijs ik hem op de geweldige mogelijkheden van google. “Maar die weten dan allemaal dat ík op condooms zoek!”
Kinderen. Je moet ze niet willen.
Op twitter zie ik enkel nog tweets en retweets over Trumps klimaatcynisme, impeachment-problemen en zijn kleutergejammer over heksenjachten. Placido Domingo is nu ook de #metoo-pineut en zingt inmiddels meer dan een toontje lager, terwijl Dutroux zijn ‘levenslang’ in een vrije dood c.q. vrij snelle dood in vrijheid wil omzetten. Buitenlandse wereldwaanzin. Gelukkig komt het allemaal niet zo heel dichtbij. Of toch?
Media-gewauwel
In Nederland moet de maximum snelheid omlaag, want stikstofcrisis. En dat in een land waar je wegens overvolle wegen toch al nooit harder dan 100 kunt. Speelgoed moet op genderneutrale wijze verkocht worden, want anders zou een jongetje te snel voor een auto of nog erger, Bob de Bouwer kiezen en een meisje enkel plaspoppen uit de schappen graaien. Daarover moet dan natuurlijk weer de een of andere kortzichtige BN’er twitteren. En natuurlijk laait ook die eeuwige, uitgekauwde, moe makende ZP-discussie weer op.
Het enige wat ik moedeloos kan bedenken is, dat een land waarin mensen enkel nog dit soort problemen hebben, een heel rijk en zorgeloos land is. En een vertrut en verwend land. Zelfs een doorgeslagen land? In ieder geval komt het nu toch wel iets dichterbij…
Micro-dilemma’s
Héél dichtbij, op mijn werk, vinden al wekenlang de functioneringsgesprekken voor de volgende ontslagronde plaats. De berg opscheppers en leegschrapers groeit gestaag. Ik blijf maar stil; het is immers een bekend feit dat de mensen die echt iets hebben om over op te scheppen, dat meestal juist niet doen. Ik hoop maar dat iemand dat merkt.
Na ‘t werk dan nog even snel langs de supermarkt. Moet ik speltbroodjes kopen in plaats van dat gemanipuleerde tarwespul? En koop ik een biokomkommer in plastic of een niet-bio en bespoten komkommerachtig iets zonder plastic? Dilemma’s, dilemma’s.
Therapeutische kippen
Ik verlang alweer hevig naar de plek waar ik al die dilemma’s en alles wat mij belast met een gerust hart en goede onderbuikgevoelens kan laten varen.
Als ik zit, sluit ik mijn ogen. De stilte. De rust van het ritmisch druppende kraantje. Alleen de laatste velletjes op de allerlaatste rol zouden een reden tot zorgen kunnen zijn. Ze zijn het niet.
“PAAAP!! Schiet eens op!! IK. MOET. POEPEN!!”
“Ga maar boven. Ik moet nog mínstens een anderhalf uur therapeutisch met mijn kippetjes spelen.”
