Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl
Zoon, gediagnosticeerd met McDD, gaat eens per 6 weken een weekend logeren bij de zorgbegeleiding. We brengen hem vrijdagavond en zondag halen we Zoon weer op. De bedoeling is dat de rest van het gezin deze dagen gebruikt om de batterij op te laden.
Deze logeerweekenden heeft hij nu ongeveer een jaar en sinds kort kunnen we het schuldgevoel enigszins uitschakelen. De eerste keren zonder Zoon lieten we de dagelijkse gang van zaken gewoon doorgaan. We deden wel een bordspel, ‘s avonds, en Dochter mocht wat extra chips en ijsthee, maar daar bleef het bij.
Alleen al spelen met de gedachte om zonder Zoon speciale dingen te gaan doen, vond ik niet kunnen. Zoon is immers een kwart van ons gezin. Zonder Zoon naar de bioscoop gaan voelde als geniepig. Alsof ik het helemaal niet leuk vond om met hem naar de bioscoop te gaan. Wat ook wel een beetje zo is, omdat hij om de 5 seconden vraagt wat er gaat gebeuren, waarom die hond ineens blaft, wie er verliefd is en of er een vermoeden op een seksscène bestaat. Echt rustig de film op je laten inwerken is er niet bij.
Zoon geniet echter intens van zijn slaapfeestjes op de zorgbegeleiding. Samen met de andere jongeren verzorgt hij de dieren, wordt hij verwend met een gezichtsmasker, mag hij gamen, zijn nagels lakken, wandelen met de hond, gourmetten en ga zo maar door. Terwijl ik schuldbewust de piepers sta te schillen.
Dat moet anders.
Afgelopen weekend logeerde Zoon wederom van vrijdag tot zondag. Ik ben uit eten geweest, zag een film, zoop ijsthee via een infuus en vrat chips alsof ik nog nooit chips gegeten had. En dat samen met Dochter en met mijn vrouw. Even een weekend zonder McDD.
Over 5 weekenden weer. Ik heb er nu al zin in!
Meer blogs over McDD lezen? Klik!
