Het worden mooie tijden in het tot nu altijd rustige Ruinerwold. De burgemeester heeft al twee keer het voltallige gemeentebestuur bijeen geroepen voor een buitengewoon bijzondere vergadering. Hij verwacht Amsterdamse taferelen.
Giethoorn en Staphorst liggen immers om de hoek en je wilt geen verkeersinfarct in je dorp.
Het bestemmingsplan moest worden gewijzigd, bouwvergunningen verleend, parkeerterreinen aangelegd, risicodreiging worden opgeschaald en – last but not least – de sluitingstijd van de horeca worden verruimd; zondag open.
Dat laatste uiteraard op aandringen van Chris Westerbeek, eigenaar van het inmiddels landelijk bekende eetcafé De Kastelein. De man die Ruinerwold op de kaart heeft gezet. Nou ja, met behulp van een bezopen klant.
Die kwam al bezopen binnen (“verward”, noemde Chris het zelf, want anders heb je als kroegbaas omzetderving en een boete) en Chris tapte er nog even een paar fluitjes in. Toen begon de man een verhaal op te hangen over een boerderij met kinderen, een kelder, een overleden moeder en een zieke vader.
En een Oostenrijker. Joseph.
Chris moest ineens aan Fritzl denken. Kent u hem nog? Die had ook een kelder. In Oostenrijk.
Hij zag het verhaal helemaal voor zich. En hoe z’n eetcafé zou stijgen in de Top-100 van beste eetcafés van Nederland. Hij belde de politie en RTV-Drenthe, “altijd in de buurt” om zijn verhaal te vertellen.
Fotobron: Pixabay.com
De klant was intussen allang ladderzat – pardon; verward – vertrokken naar de boerderij om zich gewoon weer vrijwillig te laten opsluiten.
De man bleek ook nog maar een kind. Van 25. Dat kan. De meeste gasten van die leeftijd hebben de boel tegenwoordig amper op een rijtje.
In de boerderij, zo wil het verhaal, zaten dus zes ‘kinderen’ en een vader te wachten op het einde der tijden. Een soort afgelegen Koninkrijkzaal van onze Jehova’s.
Het wachten werd beloond.
De politie, die al vaker langs was geweest, maar zich door Joseph met een hooivork liet wegjagen, ging toen wel kijken en maakte een eind aan het wachten.
Maar alle initiatieven om het gevreesde (of gehoopte) toerisme in goede banen te kunnen leiden, dreigen nu helemaal voor niets te zijn geweest. Chris was al begonnen met een nieuwe parkeerplaats en 25 hotelkamers, maar het verhaaltje blijkt al bijna een sprookje.
Nu kun je daar ook best wel geld mee verdienen; de Efteling en Hellendoorn zijn zomaar twee voorbeelden hoe het kan, maar dan moet het sprookje wel in stand worden gehouden.
Want wat blijkt al na één dag?
Die ‘kinderen’ stonden wel degelijk ingeschreven en het schijnt zelfs dat enkelen van hun gewoon een Facebook en Instagram-account hebben of hebben gehad.
Kinderen die nooit naar school zijn geweest en die al ‘vast’ zaten toen social media nog moest worden uitgevonden.
Wifi in de kelder. Natascha Kampusch had er destijds een moord voor gedaan.
Sprookjes. Je moet er in geloven.
Binnenkort komt er eentje onder een steen vandaan kruipen en zegt dat ie Ellert is en Bram zoekt.
Blijkt gewoon zo stoned te zijn als een hunebed.
Het enige sprookje in Drenthe dat wel waar is.
