Bron: pixabay
Als je een burnout hebt ga je in therapie. Dat is logisch; met een gebroken been strompel je naar een arts, bij geestelijke invaliditeit laat je je behandelen door een deskundige. Enig verschil is dat je in therapie eerst nog veel meer pijn moet voelen dan je al had voordat je aanklopte.
De diepste dalen, daar moet ik doorheen. Daarna mag ik gaan denken aan het beklimmen van de berghelling.
Dus laat ik mij tijdens therapie onderdompelen in de gitzwarte poel van mijn onderbewustzijn. Vol vertrouwen vertrek ik, vergezeld door de therapeut. Krochten worden doorzocht, verwrongen herinneringen aandachtig bekeken en we peuteren met onze vingernagels de vergeelde, plakkerige laag van voorheen heldere kijkgaten.
Ik moet daar doorheen. Voelen wat niet verwerkt is. Mij laten raken, zodat pijn kan helen. Ik moet huilen, verstarren. Dissociëren en dat laten gebeuren. Vertrouwen hebben. Niet eens zozeer in de therapeut.
Vooral heb ik op mijn 41-ste jaar nog steeds te leren om vertrouwen te hebben in mijzelf. Trots voelen op wat ik overwin, overwonnen heb, waar ik nu sta.
Maar trots voel ik nog niet.
Ik voel mij een dampende beerput. Een dikke brij vol ellende. Onbekwaam in het accepteren van mijn emoties, niet in staat om affectie te tonen, of om liefde te geven. Een verstarde, hard geworden poel van negativiteit. Zombie in het kwadraat. Niet heel gek dat ik in therapie zit.
Maar toch. Die diepe dalen bereik je niet zonder eindeloze inspanning. En heel af en toe merk ik een heel klein beetje resultaat.
Ik kijk naar de laatste aflevering van “The Deuce” en ik voel het vocht over mijn wangen stromen. Alle hoofdpersonen komen nog één keer voorbij en het voelt alsof ik afscheid neem van mensen die mij hebben gesteund in mijn meest donkere periode. Ik heb the Deuce zitten binge watchen. Ik snotter zakdoeken vol.
Het diepste dal lijkt enigszins bereikt. Of in ieder geval één van de vele dalen die bezocht moeten worden.
Ik mag denken aan de tocht naar boven. Ergens, diep verscholen in een minuscuul klein kamertje, dichtgemetseld achter stevige muren, verscholen in dikke mist, gevangen door een hardhouten deur, schuilt emotie.
En het is ontsnapt.
Mooi beeldend en herkennend beschreven… xx
Je bent een held Gaab. Het verwoorden van je gevoelens doet behalve jou zelf, ook anderen goed. Weet ik uit ervaring. Het komt allemaal goed lieverd. Nou ja, misschien niet alles, maar alles is ook niet verloren. Keep us in the loop. Stay connected. We love you.
Ik lees graag jouw stukjes, Gabriël. Heel herkenbaar allemaal, ook van je autistische zoon. Blijf vooral schrijven.
Liefs.