Bron: Morguefile.com
Het gescheiden bestaan is soms best aangenaam. Het betekent namelijk onder meer dat ik op gezette tijden geheel vrij van kinderen en daarmee samenhangende verplichtingen ben. Jonge ouders zullen het zeker herkennen: het totale gebrek aan me-time. Kinderen, partner, alles in één huis en het gedoe houdt nooit op. Tijd voor elkaar of – geheel utopisch – voor jezelf? Vergeet het maar.
Niks moeten
Vanaf de dag dat mijn vrouw mij verliet, werd dat in eerste instantie nóg erger, want de kinderen bleven bij mij achter. Hun moeder was weggelopen, zij het kortstondig, want in eerste instantie was ze natuurlijk weggelopen van míj, niet van de kinderen. Maar de kindercrisisopvang mocht ik doen. En hen bellen deed ze voor geen goud; stel je voor dat ik op zou nemen.
Enfin. Ze kwam uiteindelijk toch redelijk snel weer enigszins tot bezinning en we wisten een week-om-week-dienstregeling te creëren. De ene week bij haar, de andere bij mij. En toen ervoer ik het. Die rust van niks moeten, niet halen of brengen, niet eten koken, niet huiswerk maken, minder huishouden. Je geen zorgen hoeven maken over waarom ze weer eens veel te laat thuis komen. Geen verplichtingen, behalve werken natuurlijk; dat ging (en gaat) helaas wel door. Maar verder was het míjn tijd en míjn ritme.
Gemis
En je raadt het niet, maar dat brak me al heel snel op. Een hele week geen contact met de kinderen, dat trok ik steeds minder goed. Uiteindelijk trok ik het helemaal niet meer.
De zin “julie bellen me toch wel een keertje van de week, hè?” rolde steeds vaker uit mijn mond bij het weekafscheid. “Ja papa, tuurlijk papa,” antwoordden ze dan braaf. Om het vervolgens niet te doen. Call me van Deborah Harry werd in die tijd een van mijn favoriete songs. Hen zelf actief bellen was een zeer slechte optie, wegens school, ongepast moment, niet bereikbaar en hun toen nog steeds best wel boze moeder.
Maar hoezee: tijden veranderen. Ex werd minder boos en proefde ook van de vrijheid die kinderloosheid heet. Dat beviel haar – vanwege nieuwe vriend en kleiner huis etc. – zó goed, dat de kinderen steeds meer bij mij waren. No problem, papa fixt ‘t wel. Net als met alles. Want laat dat nu óók de onverwachte remedie zijn voor dat niet bellen tijdens hun verblijven bij mama.
Opperpaswoordmanager
Ik doe namelijk alles voor hen als het om elektronica, apps en computers gaat. Echt IT-interesse hebben jeugdigen als zij sowieso niet; ding moet ‘t gewoon doen en daarmee klaar. En paswoordmanagers zijn in hun ogen lastig. Dus richt IK alles in. IK installeer/update/repareer én IK houd al hun paswoorden bij in MIJN paswoordmanager. En dan ook alléén in de mijne.
“Pap, wat is mijn SnapChat-paswoord?”
“Pap, whatsapp schreeuwt ‘update’, hoe moet dat ook alweer?”
“Pap, mijn Instagram heeft me eruit gegooid, kun jij even…?”
“Pap, wat was het vergrendelwachtwoord van mijn laptop?”
“Pap, weet jij de identificatiepin van mijn bank-app nog? Ik kan er niet meer in…”
“Pap, mijn foon doet weer zo raar. Fix jij ‘m even?”
Denis allmighty
Mijn probleem dat ze hun papaatje helemaal niet bellen als ze bij hun moeder zijn, is nu, met het toegenomen gebruik van al die oh zo belangrijke apps, inlogs en social media, plotsklaps opgelost. Ik hoef er alleen maar voor te zorgen dat ik alwetend en almachtig ben als het om hun wachtwoorden en inlogs gaat (heel hard hopende dat die biometrische inlogs nog even achterwege blijven).
Dan bellen ze mij namelijk vanzelf. En op zeer regelmatige basis. Maken al die sociale media mijn kinderen toch nog sociaal! En als het me dan toch een keer te lang duurt, reset ik gewoon op afstand een voor hen essentiële inlog. Call me, baby!
