Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl
We spelen Pietje, Zoon en ik. Op het hoofdkantoor van mijn werk.
Zoon is er vanwege zijn McDD al maanden mee bezig. Hij kijkt alle afleveringen van het Sinterklaasjournaal, bereidt grapjes voor en hij heeft doorgegeven dat hij een rood pak wil.
Vanmorgen was het eindelijk zover. Om 6 uur stond hij al naast mijn bed, volledig gekleed en klaar om te gaan. Ik won een half uur extra slaap door hem alvast krentenbollen te laten eten en rond 7.15u reden we richting Den Bosch. 45 Minuten lang maakten we grove, botte, kind onvriendelijke grapjes zodat we tijdens ons optreden bijzonder kindgericht te werk konden gaan.
Zoon liet zich volledig schminken. Anders kwam hij niet in zijn rol, zei hij. Het rode pak was al vergeven, en Zoon moest dat verwerken. Maar hij liet zich niet uit het veld slaan. Lichtpaars is bijna rood.
Toen de kinderen binnen stroomden zijn moest hij even slikken. 130 kinderen is een indoctrinerend publiek. Maar Zoon en ik zijn uiteindelijk totaal los gegaan. We waren lief tegen de kinderen, ondeugend naar de moeders en stout richting de papa. We voerden oma’s pepernoten, we dansten raar en we knuffelden met de artiesten.
Tot het moment dat de disco kwam. Zoon wilde de ruimte niet in. Hij ging naar de andere verdieping, waar je met Sinterklaas op de foto mocht. Zoon stelde een pauze voor, en had ineens veel honger. En dorst. En moest plassen. Buiten kijken of er toevallig nog laatkomers kwamen.
Met het eindigen van de harde muziek werd het hoofd van Zoon ook weer rustig, en konden we verder met keten.
We waren de meest favoriete Pieten van het feest. Zoon het allerleukste Pietje. Hij vertelde tegen ieder kind dat ze hun schoen mochten zetten, en dat hij vannacht hun naam in pepernoten in de woonkamer zou leggen. Tot frustratie van de ouders, vol leedvermaak voor mijn favoriete Pietje.
Op weg naar huis ratelde Zoon aan één stuk door. Over het aantal kinderen dat hij blij gemaakt heeft, en hoe gelukkig hij daar van werd. Hoe hij genoten heeft en dat hij volgend jaar weer het favoriete Pietje wil zijn. Over hoe goed hij was. “Toch pap?” “Absoluut!”
Thuis stapte hij onder de douche, en daarna kroop hij terug in zijn bubbel. Autisten kunnen prima Pietje spelen, maar dan zijn ze klaar met de dag. Moe van het vermaken, op van het genieten.
Op zoek naar rust in zijn lijf, ruimte in zijn hoofd. Onbereikbaar voor de grote boze buitenwereld. Op zijn kamer, in een warme onesie, kroop hij onder de veilige dekens. Doodop.
En zielsgelukkig.
Eigen foto GvE
Prachtig!