Fotobron: Wikipedia – Yousuf Karsh
Waarom hebben wij niet van dat soort prinsen als Andrew? De laatste die in de richting kwam, was onze illustere B. van Lippe-Biesterfeld, een schuinsmarcheerder eerste klas die naar verluid in Europa een spoor van venerische ziekten heeft achtergelaten.
Daar kwamen we pas veel later achter. In de tijd van het zwart-wit Polygoon-journaal was hij de liefhebbende prins-gemaal, de jager, de handelsreiziger, de toegewijde echtgenoot en vader.
Een poppenkast, met iedere dag een verse witte anjer, een royale zwaai vanuit weer een cockpit en koude chablis in de achterklep van de auto met chauffeur.
Dat leek er nog een beetje op. De monarchie is volksvermaak, alle drama in ons eigen leven, onze zonden en geheime genietingen, hebzucht, ruzie en overspel, dienen daar uitvergroot plaats te vinden zodat we ons eraan kunnen verlustigen en vrede kunnen sluiten met het eigen armetierige bestaan.
Ons vorstenhuis is echter een geoliede PR-machine, strak georganiseerd, lekker in de kleren en via de satire van LuckyTV op ooghoogte met de gewone hardwerkende Nederlander.
Er mag gelachen worden en dat mag dan wat kosten.
Maar een treurig misbaksel van het kaliber Edward, met dat interview, met zo’n moeder, met die hele familie in dat knotsgekke land met honderd Privés in de kiosken… Nu is zijn verjaardagsfeestje, het kind wordt 60, ook al door mummy gecanceled.
Wij hebben Prins Pandjesbaas en er is er nog een die met bomen praat, maar verder komen we hier niet, helaas.
