bron: Foto MW
Een onderbelicht aspect van de moderne tijd is dat een smartphone met enige regelmaat door een nieuwe vervangen moet worden. Dat heeft meer voeten in de aarde dan je zou denken.
Bij het naderen van zijn derde verjaardag begon mijn oude Huawei wat kuren te vertonen. Ouderdomskwalen. De levenscyclus van een smartphone is te vergelijken met die van een muis. Het knaagdier.
Drie jaar is stokoud. Het begon ermee dat de Play Store de deuren op slot gooide. Potdicht zaten ze. De tijd en moeite die het kostte om ze met kunst en vliegwerk weer open te wrikken bleek een slecht voorteken.
Toen enkele maanden later de volgende kwaal zich aandiende: het aanraakscherm ging ongevoelige plekken vertonen besefte ik dat het einde van het beestje naderde. Ik moest me gaan afvragen aan welke criteria de opvolger zou moeten voldoen.
Hoeveel werkgeheugen, hoeveel opslagruimte voor al die weggooifoto’s en -video’s, al die apps die je zelden gebruikt? Hoeveel megapixels de camera moest zijn. Moest ik al aan de gezichtsherkenning? Was een vingerafdruksensor voldoende? Alvast eens rondneuzen op Tweakers om erachter te komen wat tegenwoordig normaal is.
Plotseling kwamen de stuiptrekkingen. Het ongevoelige gebied van het scherm breidde zich razendsnel uit. Op de valreep was het zieltogende machientje nog te bewegen een backup van Whatsapp te maken, maar daarna raakte het in coma.
Een keuze voor een frisse jonge opvolger kon niet meer uitgesteld worden. Wat heb je nog voor leven zonder telefoon? Alleen leveranciers die me uiterlijk morgen uit mijn telefoonloze staat konden bevrijden kwamen nog in aanmerking.
Na uren surfen op Tweakers, filters instellen, filters aanpassen, filters weer ongedaan maken, onbegrijpelijke technische termen negeren of proberen ze ergens verklaard te krijgen, wist ik ongeveer wat ik het beste kon willen, wat ik me kon permitteren te willen.
4 Gb/64 Gb, dat bleek ongeveer de standaard. Het moest genoeg zijn. Het dubbele van dat van de overleden Huawei. Android 9 Pie, state of the art. Er begon zich een keuze op te dringen.
Een leuk apparaatje leek het. Vriendelijk geprijsd, als een van de weinige met vervangbare batterij en een FM ontvanger. Altijd leuk als je radio wilt luisteren zoals vroeger (zonder wifi). Camera helaas niet echt top, slechts 8 megapixel maar toch een verbetering vergeleken met de Huawei uit de oertijd.
En kan je je een buil vallen aan iets waarvan het water professionele fotografen tien jaar terug nog uit de mond liep? En ik ben niet eens fotograaf, laat staan een professionele.
Na al die uren wikken en wegen denk je dan dat het bestellen peanuts is. Bol.com had de gunstigste aanbieding. Bestellen gaat tegenwoordig niet meer zonder een account aan te maken bij de leverancier. Daar kom je tijdens het plaatsen van de bestelling achter. Nou ja, als die telefoon er maar komt! Besteld cq account gemaakt, betaald met Ideal. En dan SHIT!
Door de onhandige manier waarop Bol het bestellen combineert met het aanmaken van een account zijn thuisadres en bezorgadres verwisseld geraakt! En ik ben niet thuis. Kan niet meer aangepast worden. Bestelling annuleren wel. Een verzoek daartoe indienen tenminste. En dat doe ik binnen twee minuten na de bestelling.
Gechat met Cindy van de klantenservice. Ik hoefde me geen zorgen te maken, de bestelling wordt zeker geannuleerd. En dan dus nog een keer het bestelproces door. Alleen account maken hoeft niet meer, alleen aanpassen. Thuisadres is niet het bezorgadres.
Uren later een mailtje van Bol. Annuleren van de eerste smartphone is toch niet gelukt. ‘De bestelling was al te ver in het proces waardoor de bestelling toch is verzonden.’ Knap hoor binnen de paar minuten die het kostte om een annuleringsverzoek te doen is wat mijn nieuwe smartphone had moeten worden al voorbij het point of no return. Dat ging een stuk sneller dan mij daarvan op de hoogte stellen.
Dus er zijn twee telefoons afgeleverd. Eentje bij mij thuis, dat wil zeggen bij een nieuwe buurvrouw (van wie ik nog geen contactgegevens had) want ik was dus niet thuis. En eentje waar ik wel was op dat moment. Dus andere buur moeten charteren om buurvrouw in te lichten dat ze nog wat langer op mijn pakje moest passen. Tot ik het terug kon sturen toen ik weer thuis was.
En toen moest het installeren, overzetten van backups, het leren kennen van de telefoon (want handleidingen zijn er tegenwoordig niet meer bij) nog beginnen.
