Fotobron: Johann H. Addicks – wikipedia
Zo’n 60 jaar geleden, was de hele EEG (zo heette de EU toen) bezet door een puriteins, rechtschapen leger politici. Heel de EEG? Nee. Er was een klein drassig landje, ergens aan de kust, waar de mensen steeds meer weerstand begonnen te bieden. En het volkje maakte het de omliggende landen niet gemakkelijk met zijn progressieve dadendrang.
Zestig jaar en zevenendertig uitgaven lang hebben we ook in Nederland kunnen lachen om de avonturen van Asterix en Obelix. Met hun dorpsgenoten zoals Panoramix, Assurancetourix en Abraracourcix, en de eeuwige strijd tussen de dorpssmid en de visboer. En de leukste piraten ter wereld, met die hilarische neger in het kraaiennest.
Op een ongelooflijk knappe en creatieve wijze wisten schrijver Goscinny en tekenaar Uderzo de verhalen uit een tijd van meer dan 2000 jaar geleden met een knipoog te vermengen met de huidige tijd, zonder daarbij ook maar één concessie te doen aan politieke veranderingen, actuele gevoeligheden of zich schuldig maakten aan een belerende mening of moraal, zoals Willy Vandersteen (Suske & Wiske) dit goed kon.
De humor stond altijd voorop, de lezer kon zijn of haar fantasie op de loop laten gaan en de afloop van de verhalen was ook zevenendertig uitgaven lang hetzelfde.
Tot de achtendertigste uitgave enkele weken geleden uitkwam. Ik heb ‘m deze week maar eens ter hand genomen.
René Goscinny draait zich om in z’n graf en Uderzo moet bijkans een beroerte hebben gekregen.
Dat nu zelfs hún scheppingen Asterix en Obelix ook al worden misbruikt voor de nieuwe politieke correctheid. De huidige makers Ferri en Conrad spannen de creaties van Goscinny en Uderzo voor het karretje van de geestdodende vroomheid die zich de afgelopen jaren van ons meester heeft gemaakt. Inclusief het drammerige klimaatgezeik, de plastic-soep-roeptoeters, veganisten (overconsumptie van everzwijnen) en, jaja, Greta Thunberg, opgevoed door, jazeker: twee papa’s.
Zelfs striphelden, waarvan je dacht: alles zal wel veranderen, maar hier blijven ze gelukkig met hun poten van af omdat ze toch niet meer kunnen lezen, moeten er aan geloven.
Gaan ze goddomme daarbij ook nog eens de namen van de personages veranderen. Zo heet de bard Assurancetourix voortaan Kakofonix en dorpshoofd Abraracourcix wordt ineens Heroïx. En de piraatneger heeft net als zwarte Piet, ineens geen rode lippen meer. Want, zo wordt door de vertaler gezegd; “Ik begrijp dat liefhebbers schrikken, maar het gaat ook om de komende generaties”.
Alsof er sinds 1959 nooit komende generaties zijn geweest en nu ineens wel. Wat is dit toch telkens met ‘deze generatie’? Is die bijzonder? Of is deze komende generatie volkomen gesjeesd of imbeciel? Denken ze dat er vóór hun bestaan geen wereld was en dat alles is ontstaan toen zij werden geboren? Hebben ze daarom geen geschiedenisles gehad? Nooit de vorige albums gelezen? Dus waarom?
Het is hetzelfde als in de bijbel Adam en Eva als Achmed en Zoë te schrijven, om tegemoet komen aan de tijdgeest en de komende generatie.
Die nauwelijks weet wat een bijbel is.
Bij Toutatis!
Rare jongens*, die komende generatie.
*lhbti gemeenschap.
Die namen zijn al een tijdje gewijzigd. Zelfs in de nieuwere drukken van de oudere titels zijn de namen aangepast. En sinds Uderzo de pijp uit is, is Astérix minder. Ik heb nog wel de delen gekocht waar tenminste Goscinny aan werkte. Kortom, ik ga het gruwel niet eens lezen. Stel je voor dat ik er suïcidaal van word
Ben zélf ooit in de toverdrank gevallen. Ik zal je vertellen dat dat vreselijk is!