Vuurwerk in Sydney – Fotobron: Pixabay.com
Van verschillende kanten heb ik al gehoord dat het Nieuwjaarsvuurwerk in Sydney zo opmerkelijk was. Het hele land staat in de fik en dan doodleuk je jaarlijkse vuurwerkshow door laten gaan.
Eerlijk gezegd vind ik het helemaal niet vreemd. Het kan best zijn dat ‘het raar vinden’ een behoorlijk Nederlandse gedachte is. Volgens mij associëren vooral wij vuurwerk met problemen. Zo’n show aan de andere kant van de wereld, moet voor iets heel anders staan.
Crocodile Dundee is dan wat ongepolijst, hij komt niet uit Duindorp. Hij is niet opgegroeid met de traditie van het uitrukken van hulpdiensten na het afsteken van vuurwerk.
In mijn krant vandaag, tonen de luchten op foto’s uit Nederland, vlak na de jaarwisseling, veel gelijkenis met die Australische, boven een strand waar mensen door vuur naartoe zijn verdreven. Die gelijkenis is er in de Sydney Morning Herald vast niet.
Het georganiseerde vuurwerk doet daar in niets denken aan rampspoed. Het is bedoeld om ‘oe!’ en ‘wauw!’ naar te roepen. Het zal er misschien zelfs juist een vluchtige ontsnapping uit de ellende zijn.
Onze traditie vreemd vinden, kost ook mij wat moeite. Ik ben er immers mee opgegroeid, zo gaat dat. Toch kreeg ik door mijn eenjarige zoon dit jaar weer een inkijkje in de absurditeit. Hij was doodsbang.
Met enkele ouders staken we om 18.30 uur al wat vuurwerk af, zodat de allerkleinsten, de doorslapers, er toch iets van mee zouden krijgen. Wij hadden voor twintig euro wat ‘kindvriendelijk’ spul ingekocht. Toch waren er ook wat ouders (lees: vaders) die zelfs hier een ver-plas-wedstrijdje van maakten.
De knallen en enorme vuurpijlen waren niet van de lucht. Het kostte ons behoorlijk wat tijd om onze allerkleinste te kalmeren en in slaap te komen.
Ik nam dit overigens meteen voor lief. Het is nou eenmaal traditie. Mijn dreumes moet er simpelweg ingroeien. Ook hij zal later het sierwerk in Australië, onbewust, gaan verbinden met rampspoed en hulpdiensten. Of zou er na dit jaar wel echt wat gaan veranderen?
