Bron: Morguefile.com
Goede voornemens, je wordt ermee doodgegooid. Vooral begin januari. Dat is best raar. Ik neem mij de dingen altijd voor op de momenten dat ze in mijn hoofd opkomen. Daarom heb ik dus ook geen voornemens.
Op een mislukt moment, een jaar of drieëneenhalf geleden, had ik er ineens toch eentje. In juli, ja. Want vakanties zijn véél confronterender dan die nieuwjaarsdagen. Ik moest en zou mijn ‘dad bod’ kwijt.
Je gelooft het niet, maar ik wilde dat adonis-bestaan van al die Italiaanse strandmacho’s ook wel eens proeven. Of er in ieder geval aan likken. Mijn grote voorbeeld: Monahar Aich. De sportschool hebbe zijn ziel. Maar hij werd wel mooi over de 100, met zijn muscles.
Monahar zorgde ervoor dat ik in de late herfst (winter) van dat jaar daadwerkelijk een sportschool binnenstapte. En glad(geschoren) als de leeghoofdige, maar in de verkoop geweldig getrainde trainers daar nu eenmaal zijn, stond ik na 10 minuten weer buiten in het herfstzonnetje. Met een 36+3 maanden abonnement en een subliem goed gevoel over mijzelf en mijn daadkracht rijker.
Dit ging ik doen. Dit zou gaan werken! Ik zou muteren van een luie donder in een goed getrainde, gezonde adonis. Ik zou minstens drie keer in de week op mijn fietsje naar de dumbbells en dumbers racen.
En omdat ik die 36 x 42 euro per maand (+ eenmalig lidmaatschapsgeld + statiegeld voor de elektronische, niet overdraagbare lidmaatschapskaart + jaarlijkse administratie & service fee) meteen ter plaatse vooraf voldaan had, was ik a) gigantisch gemotiveerd om dat geld er weer uit te halen, en b) blut.
Maar: ik had met de speciale, supertijdelijke aanbieding “3 jaar vooruit betalen, 3 maanden extra halen” wél mooi dik 90 extra trainingsdagen gescoord. Die ik vanzelfsprekend over drie jaar nog even vol zou gaan benutten. Ja, ik zou het sixpack bier vakkundig over mijn wasbeerbuik uitsmeren.
“Zou”. Het woord dat bij ieder voornemen hoort.
En nu is het januari. En komt iedereen weer met die verrekte goede voornemens om de hoek zeilen. Waardoor ik mij plots realiseer dat mijn sportschoolabonnement nog steeds loopt. Dat abonnement waar ik ergens laat in 2016 dik 1.600 euro’s voor neertelde. ZESTIENHONDERD!! Ik zit inmiddels weliswaar in de reservetijd, maar toch. Pijnlijk.
Ik kan me de laatste keer dat ik daar in de douche de overige adonis-body’s heb staan bewonderen, niet meer herinneren. Was dat vorig jaar? Of toch 2018? Ik vrees het laatste. Mijn goede voornemen van zomer 2016 kan in de papyrusrollen opgetekend worden. Ik was ‘m compleet vergeten, want vooraf betaald. Stom stom stom. Nooit doen. De pijn van die uitgave is uiterlijk na een maandje of zes namelijk al niet meer voelbaar.
Wat een verdienmodel! Sportscholen rekenen gewoon op overenthousiaste, wanhopige mensen zoals ik. Ik wed dat van de 100 abonnees die ze hebben, maximaal 20 regelmatig komen. Dat zijn degenen die nét hun voornemen genomen en omgezet hebben. Dan zijn er minstens 70 die hooguit één keer per maand komen. En de rest zijn Denis’jes: middle-aged optimists met lichte vormen van sportdementie, die simpelweg compleet vergeten hebben dat ze ooit lid waren.
Maar ik ken nu wél mijn allernieuwste voornemen. Ik ga subiet een eind maken aan mijn sportschoolsponsoring en daarna zelf een sportschool beginnen. Eentje voor ouwe lullen met teveel geld. Met die Italian stallion body van mij wordt het toch nooit meer wat, maar in ieder geval zit ik er dan op mijn 100e financieel warmpjes bij.
