Bron: pexels.com
Een van de velen. Dat is hij voor mensen. Een van de velen die op dat stukje spoor voor de trein springt.
“Tot onbepaalde tijd rijden er geen treinen tussen Deurne en Helmond, wegens een aanrijding.” “Met een persoon” meldt men niet meer, om de kans op meer springers te verkleinen. Maar iedereen weet meteen wat er gebeurd is. En de reiziger baalt. Te laat op school, of op het werk. Aansluiting gemist. Het is weer eens zo ver, verdomme.
Een van de velen.
Toen papa nog in Vught werkte had hij het vaak over het ‘dodemanslijntje’. Dat was een stuk spoor langs een gekkenhuis, waar regelmatig iemand voor de trein sprong. Met alle gevolgen van dien. Als klein kind maakte dat indruk. Omdat het raar was om een gekkenhuis langs een spoor te bouwen. Kinderlogica. Maar wel een hele heldere.
De gekken waren allemaal een van de velen. Maar hij niet. Hij was speciaal. Bijzonder. Één in zijn soort, maar nooit met velen. Altijd alleen, tegelijkertijd nooit eenzaam. Iemand die je zo voorbij liep, zo onbeduidend zag hij eruit. Maar als je eenmaal zijn guitige lach op zijn gezicht kon toveren, dan zag je de meest mooie jongen op aarde. Op eenzame hoogte, dus nooit nooit, nooit een van de velen.
En toch zal hij zo de boeken in gaan. Weer iemand die de trein vertraagde. Weer een persoon die de machinist een trauma bezorgd heeft. Een jongen die op Twitter en op Facebook beschreven wordt als een egocentrische klootzak. Een narcistisch lul, die beter pillen had kunnen pakken en vijf weken later pas de aandacht van de buren trok, vanwege de rottende lucht. Da’s minder narcistisch dan een hele groep mensen hun aansluiting te laten missen.
Hij pakt nog maar eens de foto van het dressoir en hij huilt heel zachtjes. Een maand geleden maakte zijn zoon een einde aan zijn leven.
En nu is hij een van de vele rouwende, onbegrepen vaders.
ik huil ook een beetje