Tijdens de vakantie kwam een vriendinnetje van Dochter spelen. De dames wisten niet wat ze wilden doen en ten langen leste stelde ik voor om mij te schminken. Dat zei ik niet tegen dovemansoren en niet veel later zat ik in de fictieve schminkwinkel ‘De Happy Unicorn’ te wachten tot de dames besloten hadden wat ik zou gaan worden.
Het werd een zombie. Een groene. Met heel veel wonden en bloed. En opengereten huid. Ik wenste de meiden veel plezier, deed mijn bril af, sloot mijn ogen en ik onderging het gehele gebeuren in een bepaalde zen-modus die ik al jaren kwijt ben.
Het olijke tweetal zat elkaar vooral in de weg. De ene dame poetste een prachtige kleur groen op mijn jukbeenderen, terwijl de andere dame precies op dat moment met mascara in mijn ogen wilde prikken. Maar dat mocht de pret niet drukken. Een uur lang zat ik muisstil te wachten tot ze klaar waren en ‘De Happy Unicorns‘ kraaiden van geluk.
Eigen foto gve
Het resultaat mocht er zijn. U ziet het op de foto. Ik kreeg zeker drie lagen groen, vier verschillende kleuren mascara, een oogpotlood waar ik hem niet verwachtte en mijn shirt kon in de was.
En toen waren de meiden er wel klaar mee. Ze gingen zichzelf voorzien van rouge, lippenstift en oogschaduw, en ik mocht als hun assistent de zooi opruimen. Daarna moesten ze op hun telefoon. En had ik tijd om even tv te kijken en een zakje chips leeg te knabbelen.
De bel ging. Op de parkeerplaats een diligence en ik wist dat mijn vrouw een pakketje verwachtte. Met gezwinde spoed deed ik de deur open en ik keek recht in de ogen van een zeer geschrokken postbode.
“Ja, ik heb kinderen,” mompelde ik, terwijl ik het pakket aannam. Daarna deed ik de deur dicht en ben ik gaan douchen. De postbode hoorde ik hard lachend zijn busje starten.
Ik heb nog drie dagen met restanten oogpotlood rond gelopen.
