Bron: Morguefile.com
Dat zei ze. Ten antwoord op mijn vraag of ze nog even mee de stad in ging. Nu is ze niet meer de jongste met haar 46 jaren, maar van fossiele energie wil ik nog niet spreken. Dus vanwaar deze dubieuze afzegreden?
Energie is bah
En nu snap ik die uitspraak wel enigszins; als je ergens geen zin in hebt, ontbreekt vaak ook die ‘energie’ daarvoor. Maar dat was het in dit geval niet; zij had er zeker wel zin in, wílde ook best wel, maar ja, die verhipte oppe energie, hè…
Eerlijk? Ik kan het hele woord “energie” niet meer horen. Niet uit een vrouwenmond althans (sorry, dames). Energie is bah. Ik hoor ‘t minimaal een keer of twintig per dag. Op zich niet zo verwonderlijk als je schrijft voor een aantal vakbladen in de duurzame energiebranche. Maar om het e-woord in je privéleven óók nog te pas en te onpas om je oren geslagen te krijgen, als een graadmeter voor het – al dan geen – ‘zin hebben in’, dat wordt me echt te gortig.
In je kracht staan, ieuw
Wat hebben vrouwen toch met dat woord energie? En ook met kracht? Wat overigens in principe hetzelfde is; “Ik heb er de kracht alias energie niet voor.” Als de dames wél over die energie beschikken, staan ze dus volgens eigen zeggen “in hun kracht”. Met andere woorden: ze hebben toevallig even geen burn-out. Of zie ik dat nu te simpel? “In je kracht staan.” Een erfenis van die stupide, Angelsaksische empowerment-beweging. Wat een armetierige, loze uitspraak.
Als je iets wilt doen, zelfs zin hebt in iets, en je doet dat niet omdat je energie toevallig op is, dan ben je mentaal gezien toch raar bezig? Eet ter lunch een fatsoenlijke boterham met kaas in plaats van die drie blaadjes sla, drink een Red Bull of stop een stekker (of iets anders) in je achterste, en doe dan alsnog dat wat je wilde doen? Volgens mij werkt dat bij de meeste mannen in ieder geval wel zo.
Zuigen en zuigen
Bij vrouwen steekt die energiehuishouding klaarblijkelijk héél anders in elkaar. Zij hebben het bijvoorbeeld over “energieslurpers”. Dat zijn mensen die meer energie van je vergen dan jij aan hen wilt besteden c.q. die oetlullen die geen ‘energie teruggeven’. Maar in dezelfde zucht praten zij ook over hun persoonlijke “energieboosters” (koopjes, chocola, meditatie, kletsvriendinnen, zweethutsessies, whatever; als het maar geen seks is).
En daarnaast zijn er natuurlijk nog de overige “zuigende zaken”, waarvan blijk gegeven wordt in zinnen als: “Na dat gesprek op mijn werk voel ik me nu totaal leeggezogen.” Of: “Mijn ex zuigt mij compleet leeg met zijn gevoelsarme gewauwel.” Maar als een huidige partner in alle liefde zuigt, is het wél weer goed. Verwarrend.
In mijn ogen is de remedie voor die energieproblematiek eenvoudig: Woman up! Schop jezelf onder de kont. Wat nou ‘energie op’? Geef die zogenaamde energiezuigers – zonder enige schuldgevoelens – enkel dat wat je wilt geven en daarmee basta. Niks is ook een optie.
Feminiene diplomatie
In mijn ogen is het vooral die onophoudelijke, feminiene diplomatie, die zoveel energie kost. In de communicatie met collega’s, vrienden, exen, kinderen en leidinggevenden moet er continu onderhandeld, geschipperd en gepolderd worden, om vooral maar niemand te kwetsen.
Dat is allemaal heel lief en empathisch hoor, maar zeg en doe alsjeblieft gewoon wat je vindt, wilt of verwacht? Wees duidelijk en stop met die pogingen om het eenieder naar de zin te maken. En als je zelf géén zin hebt, zeg dat dan ook gewoon, in plaats van over een of ander vaag gebrek aan energie te beginnen. Dát bespaart pas een hoopt mentale brandstof. Niet alleen die van jou.
Voor mij is en blijft die vrouwelijke energie een mysterie. Een benzinetank waarvan de vulstand bepaald wordt door de psyche. En ik zou hier vanzelfsprekend nog véél langer over door willen gaan, maar sorry, mijn energie is nu écht op.
