Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Twee weken geleden deed ik mijn nieuwjaars- a.k.a. januariblues uit de doeken. De reacties daarop waren legio. Zo moest ik mijzelf maar eens een flinke schop onder de kont geven. En ik moest vooral niet zwelgen in zelfmedelijden. Duidelijk. Dank voor al deze ondersteunende woorden.
Aan de andere kant waren er ook meerdere reageerders (vooral dames 🙂 ) die mij ‘dapper’ vonden, omdat ik dit soort gemoedstoestanden openlijk durfde te ventileren. En omdat ik daarbij ook nog eens een zekere mate van zelfreflectie bezigde en daarbij de mannenpsyche een beetje blootlegde.
Wel mensen: wees gerust. De fase van autobiografische spiegelarij is weer voorbij. Ik huppel weer door het leven. En dat komt mede door een lieve social lady-friend. Ik weet niet zeker of ze met naam genoemd wil worden, daarom noem ik haar voor nu maar even Stella. Naar Stella Bergsma, een vrouw die ik in ‘t geniep intens bewonder.
Met een luide ‘ploink’ geeft mijn telefoon aan dat er een bericht in de privékrochten van Facebook klaarstaat. Van Stella! (Stella 1 dus, niet Stella 2). Zij schrijft:
“Die januariblues van jou zijn best wel eens goed voor de man, vind ik. Tenslotte zijn al die Hoe…Denken blogs toch ontstaan uit de wens erachter te komen hoe het andere geslacht denkt? Wel, JIJ hebt zojuist ontdekt én beschreven hoe het is om ongesteld te zijn! En dat hebben wij elke maand van het jaar wel een dag of twee, drie. Wat zo ongeveer neerkomt op de lengte van de maand januari. Jij hebt dus geluk, want jij bent er nu tenminste weer voor het de rest van het jaar van verlost.”
Aha! Nu weet ik éíndelijk hoe het voelt om ongesteld te zijn! Doelloos, psychotisch en depri dus. Niet dat ik dat wilde weten, maar het geeft het masculine inlevingsvermogen wel een boost: zelfs dát kunnen wij sneller! Ik meld haar opgelucht dat ik heel blij ben, een man te zijn. Enkel januari even doorstaan en de jammerfase is weer voor een heel jaar passé.
Maar Stella is – vrouw die ze is – nog láng niet klaar met haar behandeling. Enige methoden voor het gezond knuffelen van de eigen psyche volgen prompt.
“Soms moet je jezelf eens even als stipje op papier zetten,” schreef ze, “met lijnen in een kring. Daar zet je dan alle punten van je leven omheen.”
Ik snap niet geheel wat ze bedoelt, maar ze vervolgt:
“Alle leuke en alle minder leuke dingen zet je erbij, bij die punten. Dan maak je een rood rondje rond alle negatieve dingen en de positieve kleur je groen. Zul je zien dat je eigenlijk rond alle levenspunten zowel rode als groene rondjes kunt tekenen.”
Ik zie door alle rood en groen de punten al niet meer, maar gelukkig stuurt ze prompt een tekening mee.
bron: foto Denis
Het is net vuurwerk! Maar dat bedoelt ze niet.
“Als je dan even UIT die middencirkel stapt en er vanuit een ander perspectief naar kijkt, zul je zien dat het allemaal helemaal niet zo moeilijk is als het voelt.”
Oké dan! Moet te doen zijn. Aan de slag.
Ik staar nog even naar haar tekening. Nergens groen of rood… Verwarrend. Ook weet ik niet wat een RA is. Een registeraccountant? Daar word ik zo 1, 2 ,3 niet blij van. En een wok en een hond heb ik niet. Dit wordt nog knap lastig…
Maar zo snel geef ik de moed niet op. Uiteindelijk heb ik met Stella’s inspiratieve instructies toch maar mooi mijn eigen happinezz-tekening gemaakt. En ik ben er zowaar trots op! De kinderen en mijn collega’s zijn soms een heel klein beetje rood (want irritant), maar meestal toch echt wel groen. De rest is vanzelfsprekend helemáál groen. En ik heb zelfs nog een vrije plek over voor iets nieuws! Alles wat enkel rood is, heb ik meteen maar in de prullenbak gestampt.
bron: foto Denis
En nu? Nu ben ik genezen! Van een afstandje bekeken ben ik weer het zonnetje in huis (zie tekening). Hatsjikidee! Stella, bedankt hè! (Echt!)
Ik moet zeggen… die tekening van jou zou goed passen bij een behandeling bij een psychiater! Dat werkt! 😀