Bron: Pixabay.com
In mijn late tiener- en vroege twintiger jaren, was ik een fervent metalhead. U kent het wel, zo’n knakker met lang haar, die compleet uit de plaat gaat bij een partijtje pokkenherrie. Nu had ik destijds geen lang haar, maar – hoe ironisch – ik kweek het met de jaren wel steeds meer. En herrie, daar zijn de meningen flink over verdeeld. Ik mag nog steeds graag luisteren naar een flink potje deathmetal of grindcore.
Concert
Ik had er al een aantal concerten op zitten en we zouden deze keer met de band (want ja, ik meende te kunnen bassen en speelde in een deathmetalband genaamd Lier in Wait, googel maar!) naar een concert van het grote Morbid Angel gaan, in het Tilburgse poppodium 013. De uit Florida afkomstige formatie was, gezien het duistere karakter van deze mannen van stavast, een voorbeeld voor ons. En het was gewoon lekker knallen en beuken met de gitaren en de destijds snelste drummer ter wereld. Op het voorprogramma stond de Nederlandse band The Gathering (uit Oss).
The Gathering bestond uit een tweetal gitaristen, een drummer, een bassist, een grunter en een toetsenist. Een nieuw opkomend subgenre binnen de metalwereld. Ze speelden een beetje sprookjesmetal en ik was meteen verkocht. Dat zij de voorlopers zouden zijn voor bands als Nightwish en Within Temptation, konden we toen niet bevroeden. Ik genoot van het symfonische, in combi met snoeiharde gitaren en een gegrom van de zanger waar je u tegen zei. De hoofdact was uiteraard geweldig, maar het enige dat ik me daarvan nog herinner, is dat één of andere idioot het lef had de zanger te bespugen. En oh ja, ik ging op mijn plaat buiten, op het enige stukje ijs in Tilburg. Aandacht.
Liefde bleef
Er gingen jaren voorbij, ik had meerdere bandjes het leven zuur gemaakt met mijn baskwaliteiten en mijn grunt- en zangvermogen en langzaamaan verliet ik het wereldje. Huwelijk, kinderen, baan, dat soort zaken. En toch bleef de passie voor knetterharde muziek er. Dat gaat volgens mij ook nooit meer weg. Veel van de jongens van toen spelen nog, al hebben de meesten Abraham reeds gezien. Dan maar met grijze haren en een enorm voorhoofd headbangen, nietwaar? Maar ook The Gathering had niet stilgezeten, zo bleek uit een cd die ik ter ore kreeg. Het zal eind jaren negentig geweest zijn.
Het grunten was er niet meer bij, voor de mannen uit Oss. Sterker nog, inmiddels hadden zij een zangeres in de gelederen, een zekere Anneke. Ik werd betoverd en hoewel ik echt van het grovere hak- en zaagwerk houd (voor wat betreft de metal), was zij een aangenaam geluid. Nu speelden ze echte sprookjesmetal. Efteling-death, zeg maar. Ik ben toen Anneke gaan volgen. Volgen, niet stalken! Ze ging op een gegeven moment eigen projecten doen zoals Aqua d’Annique en later de metalband Vuur. Met grote namen uit het genre. En inmiddels is ze veelgevraagd voor allerlei programma’s en evenementen.
Kerk
Anneke zou optredens geven in kerken, een speciale tour waarin zij haar vocalen ten gehore zou brengen aan weer een ander publiek. Hartstikke mooi natuurlijk, ware het niet dat de Dominicanenkerk waar zij zou spelen, het toch niet zag zitten met Anneke. Dat had te maken met onder andere het metal-verleden van de zangeres en de tattoos die zij toch zeker niet onzichtbaar met zich mee torst (ik vind vrouwen met tattoos te gek, maar daar gaat het nu even niet om). Het voorstel van de kerk was om Anneke enkele dagen in een klooster te doen laten vertoeven alsmede wat spirituals ten uitvoer te brengen. Liefst ook nog met compleet afgedekte tattoos. Nu is Anneke de slechtste niet, ze wilde best wat meebuigen, maar dit alles was een iets te plichtmatig compromis en zo bedankte ze voor de eer.
Ik begrijp Anneke. Je bent wie je bent en jouw muziek verbindt vanzelf mensen. En je hoeft niet van alle muziek te houden. Ikzelf houd nog steeds van het brute werk. Dat is geen kinderachtige dromerige hou-van-jou-blijf-je-eeuwig-trouw-muziek. Nee, tekstueel, indien verstaanbaar, vertaalt het zich vaak naar de dood, verderf, de duvel en is het donkerder dan donker.
Of het nu een act is of een way of living, ik houd ervan en doe er niemand kwaad mee. Overigens is de metalwereld sowieso vrij vredig, op een enkel incident in het verleden na. Iets met kerkverbrandingen, meen ik. Anneke is een zangeres. En wat voor één. Haar weigeren vanwege de achtergrond of op haar uiterlijk de deur toe doen, het gaat mij te ver. Hoewel ik dan heus wel begrijp dat een kerk geen blackmetal-lieden onder het dak wil. Dat zou inderdaad een beetje too much zijn.
Bang on!
Geef een reactie