Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Voor mij persoonlijk is Valentijnsdag relatietechnisch gezien de meest rampzalige dag van het jaar. Dat is zo gegroeid. Al mijn exen – en vooral mijn laatste ex – hechtten om totaal onduidelijke redenen grote waarde aan deze dag. Maar ik herkende, stupide man als ik ben, die plotseling sterk verhoogde behoefte aan liefdesbetuigingen niet. Nooit.
Wrijf ‘t er maar in
Valentijn is wat mij betreft enkel iets voor stille aanbidders die op deze dag per postbezorger – op anonieme wijze – toch nog legitiem enige blijk van hun heimelijke liefde willen geven. Dus: voor diegenen die de moed niet hebben om dit op een andere, mogelijk minder passende dag te doen.
Voor alle anderen is Valentijn overbodig. Waarom moet je een vrouw, die wéét dat jij van haar houdt, op Valentijnsdag óók nog een keer met alle mogelijke middelen inwrijven dat je echt-echt-echt heel erg veel om haar geeft? Volgens mij is dat enkel nodig wanneer je dat compulsieve vierwoordenzinnetje op de overige 364 dagen van het jaar nooit over je lippen krijgt. In dat geval komt Valentijnsdag sowieso te laat.
Uitbesteden, die hap
Zo had ik in mijn prille twintiger jaren een vriendinnetje dat overmatig romantisch was. Elke vrijdagavond (onze date-night) stak ze omslachtig tientallen kaarsen in de hens en ging dan verwachtingsvol op de bank zitten. Met grote, vragende ogen staarde ze me aan. Ik werd er doodzenuwachtig van. Het duurde dan ook geruime tijd eer ik door had dat zij op die momenten gemasseerd wenste te worden.
Dus kocht ik voor Valentijnsdag een massagebon voor haar. In mijn optiek het perfecte cadeau. Fout, fout, fout.
“Oh, jij wilt het dus zélf niet meer doen? Fijn is dat! Ja hoor, besteed mij maar uit aan een ander. Zal ik voor jou dan maar een escort bestellen? Snap jij dan werkelijk he-le-maal niks?”
Blijkbaar niet. Einde verhaal (en ook geen escort, helaas).
Opkrassen
In het begin van mijn dertiger jaren had ik zowaar ook een vriendin. Een hele knappe en slimme, zelfs. Zij kreeg op Valentijnsdag allerhande kaarten van anonieme aanbidders. Precies zoals het hoorde, dus. Bij elke kaart klapte ze vergenoegd in haar handen en kirde (ja, echt) dat ‘t zo’n héérlijke dag was, die Valentijnsdag.
Ik vond er geen bal aan, maar dat liet ik natuurlijk niet blijken. Ik was immers ook wel blij met haar aanbidders; dan hoefde ik mij tenminste niet meer uit te sloven op een idiote slijmdag als deze. Helaas. Alweer fout.
“Waarom ben JIJ nooit eens zo attent om mij te verrassen met Valentijn?”
“Duh. Dat doe jij toch ook niet? En wat zeur je nou, je hébt toch je kaarten? Wat moet ík dan nog?”
“Opkrassen.”
Oké.
In de kou
Redelijk snel daarna kwam mijn ware ex in mijn leven. Die was in romantisch opzicht wat stabieler, realistischer en minder veeleisend dan haar voorgangers. Ze werd dan ook rap zwanger. En daarna nóg een keer. Ineens hadden we twee kinderen. Valentijnsdag werd vervangen door Vader- en Moederdag. Daar was ik maar wát blij mee.
Totdat ex op een kille 14 februariochtend in alle vroegte in haar nachthemd en met blote voeten buiten op onze loungebank zat. Haar armen waren om haar knieën geslagen. Je zag haar bibberen. Ik fronste even en opende de deur naar het terras.
“Ik heb het koud!” klonk het meteen.
“Ja, hè hè. Logisch. Dan moet je ook binnen gaan zitten, muts,” antwoordde ik en sloot de deur weer.
Valentijnstest
Jammer genoeg werd mijn logica niet op prijs gesteld.
“Dit was een TEST, Denis!!” stampvoette ze. “Een test of jij überhaupt ook maar énige behoeften of wensen van een ander kunt aanvoelen. Weet je wel hoe lang ik hier al op jou en je reactie zit te wachten? Je had mij bijvoorbeeld spontaan koffie en een dekentje kunnen brengen. Of me een verwarmende kus kunnen geven. Een beschermende arm om mijn schouders. Zéker op een dag als vandaag. Maar nee, je geeft me enkel een suffe sneer en noemt me muts.”
“Als je iets wilt, kun je er toch gewoon om vragen? En wat nou ‘vandaag’? Wat is er zo speciaal aan vandaag?”
“Dat bedoel ik.”
De aftakeling van onze relatie was begonnen. Shitvalentijn.
Doe mij maar een pilletje
En zo komt het dat ik iedere 15 februari na één foute nacht, één fout cadeau of één foute opmerking wéér zwanger van ellende was en inwendig smeekte om uit mijn lijden verlost te worden. Daarom pleit ik voor een Valentijns-morning-after-pil voor mannen. Zo eentje als die van Drion, of zo.
Tenzij het een Valentijnsdag als gisteren was. Dit jaar heb ik het namelijk anders gedaan. Ik heb mijzelf eens goed verwend. Tenslotte houd ik óók van mij, nietwaar? En het leuke was: ik wist precies wat mijn wensen waren. Overigens kan ik die vandaag – indien nodig – nogmaals in vervulling laten gaan. Als kers op de Valentijnstaart, zeg maar. Want vandaag is het de Dag van de Betaalde Liefde. Wat wil een man nog meer.
