Bron: Pixabay
Zoon, gediagnosticeerd met McDD, ging mee naar het verjaardagsfeestje van Zus. Ze is 10 geworden en we gingen glowgolf doen.
Met de afgelopen verjaardagsfeestjes is Zoon nooit meegegaan. Teveel prikkels, te hoge druk. Maar bij het glowgolf moeten er tenminste 6 kinderen feesten, en Dochter wist te weinig kinderen uit te nodigen. Daarom mocht ze zelf beslissen; een ander soort feestje of Zoon meenemen, met de kans dat het ‘fout’ kan gaan. Ze koos optie 2.
We hebben Zoon goed voorbereid. Zodat zijn stresslevel laag zou zijn. En toch zat hij op de dag zelf al om 6 uur met zijn jas aan, klaar om te gaan. Hij had ook al cornflakes gegeten. Op zondag. Terwijl de vriendinnen van Zus pas om half 2 naar het verjaardagsfeestje zouden komen.
De hele ochtend hielden we hem bezig. Zo ging hij zachte puntjes kopen, lekker lang douchen, de hond uitlaten, een film kijken. Zoveel mogelijk afleiding. Ondertussen maakten we hem helder dat zijn kamer een veilige haven is. Niemand komt daar, als hij de deur dicht heeft. Voor het geval dat hij een huis vol prepuberende dames lastig vindt.
Maar Dochter moest het middelpunt van haar verjaardagsfeestje zijn. Zoon wist dat ook. En Zoon deed die dag ongelooflijk zijn best om zichzelf op de achtergrond te houden. Niet de aandacht op zich te vestigen.
Zo hield hij zich in met grapjes. Hij deed verwoede pogingen om de uitdagingen van de dames te negeren. Met zingen kwam hij niet boven het geluid uit, de kaarsjes werden daadwerkelijk door Dochter uitgeblazen, en Dochter genoot daardoor van haar feestje.
Bij het wachten totdat het glowgolf begon ging het fout. In een nanoseconde ging hij van vrolijk naar woest, en begon hij al vloekend op Dochter in te hakken. Mijn vrouw hield hem in de houtgreep en tilde hem naar de stilteplek die ons was toegewezen door de organisatie van het glowgolf. Ik troostte Dochter, en stelde de vriendinnen gerust.
De rust keerde weder, en we konden gaan golfen. Maar het kwaad was geschied. Zoon botvierde zijn frustratie af op de lichtgevende dino’s. De plastic ballen vlogen door de donkere ruimte en de stick belandde bijna in mijn nek. Tot twee keer toe ging mijn vrouw naar de stilteplek en ik legde de afkeurende blikken van de groep achter ons maar even uit waarom Zoon zo boos deed. Daarna kreeg mijn vrouw de briljante ingeving om Zoon verantwoordelijk te maken voor de foto’s. Sindsdien liep hij vol trots de simkaart van mijn vrouw vol te schieten.
Dochter was echter klaar met haar verjaardagsfeestje. De friet smaakte niet meer, de ranja was ranzig en de medaille hekelde geen etterende, emotionele wonden. Ook al probeerden de vriendinnen om haar uit de negativiteit te krijgen.
Bron: Pixabay
Toen ik haar die avond welterusten wenste moest ze huilen. Heel zachtjes. “Sorry, meiske. De volgende keer gaan we zorgen dat Zoon lekker van iets anders aan het genieten is.” “Het maakt niet uit, papa,” snift Dochter, “Broer kan er niets aan doen.” “Dat klopt, maar het was jouw verjaardagsfeestje. Jij mag genieten van jouw moment. En wij als ouders hadden dit moeten voorkomen. Dus sorry daarvoor.”
Dochter geeft mij een knuffel. Ze kust mijn voorhoofd. “Jullie doen je best.” Dan draait ze zich om, en ik doe het licht uit.
Als ik naar beneden loop moet ik een beetje huilen.
Meer blogs over McDD lezen? Klik hier.
ik schiet ook een beetje vol…. wat een kanjer van een dochter heb je!