Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Ik ben een echte cijferman. Niet dat ik nu 24/7 kik op Corona-statistieken, maar ik ‘luister’ klaarblijkelijk enkel naar cijfers. En daarvan heb ik de bevestiging nu weer eens duidelijk op mijn bord gekregen.
Een week of twee geleden had ik bíjna een blind date. Bijna ja, want de date was al dood, voordat ie het kaarslicht zag. De dame in kwestie leek mij al binnen korte tijd een ‘best leuke vrouw’, maar dat moest nu dan maar eens in de werkelijkheid getest worden. Online leer je iemand immers al heel rap waarderen. Ze praatte (whatsappte) me wekenlang de oren van mijn hoofd vingers uit de kom met allerlei weetjes en complete psycho-analyses, onder begeleiding van allerhande emoticons die ik op mijn telefoon nog nooit ontdekt had.
Steeds weer was ik verwonderd over de hoeveelheid woorden die zij gebruikte voor het beschrijven van simpele zaken. Zaken als de kleur van de bloemen die ze voor een prikkie op de zaterdagnamiddagse markt had gekocht. Of haar zestigjarige moeder, die in steeds grotere angst voor ‘dat kutvirus’ leeft. Maar ook over zoiets als een plaats, datum en tijd voor een eerste afspraakje. Woorden over woorden.
Direct gevolg van haar overmatig woordgebruik was dat ik razendsnel leerde om enkel de relevante data uit haar betogen te filteren en de rest ongelezen te skippen. Stuur (op tijd!) een simpele zoen-emoticon of zo’n pochend hartje terug op maakt-niet-uit-wat en ze zijn happy, die vrouwen.
Een paar dagen voor de date whatsappte ze mij – wederom in een grote woordenbrij – de date-data. “Hey lieve onbekende, maar zeker niet onbeminde man, dinsdag 5-3-20 daten hè! Bij restaurant de Coronel, zo’n beetje rond achten, dat is wel oké toch? Wel komen hè? Ander zit ik daar in mijn dooie akkertje, haha!” *drie verliefde-ogen-smileys*
Ik noteerde meteen braaf in mijn agenda: 5-3, 20:00, date! En whatsappte vervolgens naar behoren terug: “Check!” *kusje-smiley* Alle info in 1 woord en 1 emoticon. Kan ik.
Maar. Dinsdag wás helemaal niet 5-3! Dinsdag was 3-3. En toevallig ook nog eens mijn verjaardag. Dan ga ik echt dus niet daten. Als er één dag in het jaar is waarop ik ongegeneerd (met de hand) in mijn onderbroek met een biertje op de bank mag hangen, is dat die dag. Mijn Al Bundy-dag. En zo geschiedde…
Enfin. Het is dinsdagavond. De bank, het blik bier en ik vormen een nog niet zeer opgewonden, maar wel zéér gelukkig triootje. Heb je een beeld? Juist. Zo dus.
Om 20:30 uur bromt mijn telefoon. Alwéér whatsapp. De hele dag heb ik al berichten gekregen en ik heb nog nergens op gereageerd; het zal. Onwillig besluit ik toch even te kijken.
Je raadt het niet: een ellenlang bericht, inclusief alle nodige komma’s, zie ik op de eerste blik. Vást weer een feliciterende vrouw.
“Hoi Denis! Ik ben er al, hoor! We hadden toch wel om acht uur afgesproken, hè? Het is al dik half negen! Waar blijf je? Ik zit in ieder geval achterin bij de schouw met dat foeilelijke, blote schilderij. Oh, en ik ben die met die rode haren. Had ik al gezegd, geloof ik? Nou ja, tot zo toch, hè? Toch?” *twee dikke-zoen-emoticons*
Oh, de shock. Ik schiet abrupt omhoog van de bank. Mijn veel te grote shorts zijn het er niet mee eens en hangen nu onder mijn billen. Met de onderbroek zowat op de knieën ijsbeer ik doelloos door de kamer. Met het hart in de keel whatsapp ik haar zo goed én snel het gaat terug.
“Ws dot vqndaag? Skitshitslot…”
Je moet weten dat ik mijn autocorrectie standaard uit heb staan; gék word ik van die automatische veranderingen en aanvullingen van woorden. Als ik al woorden typ, dan graag de mijne. Maar dat feit komt de communicatie in sommige noodgevallen niet geheel ten goede. Zo word ‘Shitshitshit’ bijvoorbeeld niet gecorrigeerd.
“oh mijn Gof, sotty,” typ ik er nog achteraan. Klotevingers.
Het antwoord duurt heel lang.
Het antwoord blijft uit.
“Brn je er npg?” typ ik verwoed. En wéér te snel. Onderwijl sjor ik mijn kleding zo goed als het gaat aan en omhoog.
“Ja, IK wel. En JIJ nog steeds niet. Wat ís dit? Zit ik hier in mijn eentje te koekeloeren. Lekkere date ben jij!” *vijf stoomwolkjes-uit-de-neus-smileys*
Al die correcte volzinnen maken me echter alleen nóg maar nerveuzer.
“Ik dacht dat we donderdag afgesproken hadden?”
Ha! Een foutloze zin. Het is me gelukt! Maar die bedachtzame emoticon met dat handje onder de kin kan ik helaas niet snel genoeg vinden.
“Nee! Ik schreef toch overduidelijk DINSDAG?!?” *twee rode, zeer boze smileys*.
Snel terugscrollen naar de geschreven afspraak is nu echter even teveel voor mijn mobiele vaardigheden, dus ik typ: “Echt waar?!?” De schrik-emoticon zit gelukkig nog bij mijn laatst gebruikten.
Lang verhaal kort:
Ik, cijferman, noteerde “5-3”.
Zij, woordenvrouw, noteerde “dinsdag”.
En zo kwam het dat wij elkaar nooit nader leerden kennen. Ach nou ja, het was gedoemd te mislukken. Veelwoordenvrouwen en wegcijfermannen passen sowieso niet bij elkaar. *huilsmiley*
Met een telefoon kun je ook bellen. Is zowel bij veel mannen als vrouwen niet meer geprogrammeerd. Scheelt veel verwarring. En kramp in de vingers en tijd ook trouwens.
Nog gefelicitaart
Daten is koersen op een mislukking. Het hele woord al suggereert “moeten”. Dan gaat het al verkeerd aan het begin.
Geweldig geschreven! 🙂