Saamhorig, dat moet het Nederlandse volk zijn, volgens baardmans Willem. En heel Nederland klapt de longen uit het lijf. Tot de tranen toe geroerd, vol superlatieven om de hulpverlening een hart onder de riem te steken.
Sociale media druipt van goed bedoelde initiatieven. Kaartjes voor ouderen, bedrijven die gratis voedselpakketten uitdelen, online yoga; alles komt voorbij. Een voor allen, allen voor een. De Nederlander is saamhorig. Sociaal. Gul, tolerant. Zeker in deze zware tijden.
Voor de digitale buitenwereld zijn we zo barmhartig als we kunnen. Maar in de realiteit? Saamhorig? Nederland? M’n reet.
Foto: Freek de Man
Mijn 10-jarige dochter had een pak toiletpapier te pakken, terwijl we boodschappen deden. Een volwassen (!) man rukte het pak uit haar handen, en gooide het in zijn karretje. Van mij kreeg hij de keuze. Of het pak terug geven, of de rest van zijn leven bloed poepen. Al vloekend en tierend gooide hij het pak papier in de boodschappenkar van mijn huilende dochter. En ik ben inmiddels begonnen met het punniken van zijn stomazakje. We moeten immers de zwakkeren uit de samenleving een helpende hand bieden.
Saamhorig, m’n reet.
De ziekenhuizen moeten extra bewaking inzetten omdat saamhorige Nederlanders het nodig vinden de desinfecterende zeep te jatten. Net als handschoentjes en de mondkapjes.
Sterker nog, saamhorige zakenlieden bieden coronatesten aan voor een tienvoudige van de prijs waarvoor ze op Ali Express staan. Ongelooflijk illegaal en zeker niet goedgekeurd voor de Europese markt. Een enkeling denkt zelfs een slaatje te slaan uit toiletpapier, en biedt een sixpack op marktplaats aan, voor 50 euro. Een kwestie van vraag en aanbod.
En hoeveel paracetamol heb je daadwerkelijk nodig? Zeker geen 20 doosjes. Overal is het uitverkocht. Als je dan toch zo saamhorig bent, schenk dan tenminste de helft van je voorraad aan een verzorgingshuis in de buurt. Of aan iemand die daadwerkelijk ziek is.
Maar dat doen we niet. Pakken wat je pakken kan. We houden angstvallig vast aan die ouderwetse VOC-mentaliteit; ik eerst. En ik pak jou alles af. En als ik er beter van word, mag je wat van mijn voorraad overkopen.
Maar dát toegeven, voelt kut. Dus gaan we met z’n allen klappen. Of delen we prachtige quotes van Rumag. En gillen we hoeveel respect we hebben voor de vakkenvullers, die telkens toch maar weer op tijd de kratten bier klaar hebben staan. Dezelfde vakkenvullers die we opzij duwen omdat we een pak hagelslag willen graaien.
Saamhorig? M’n reet!
Als we nou alle energie niet steken in Facebook of in onszelf? Als we nu eens die tijd besteden om daadwerkelijk saamhorig te zijn? Zonder bijbedoelingen iets voor een ander te doen?
Dat zou mooi zijn.
Most of us are not sure, if we have too much, but we’ll take our chances, ‘cause God stopped keeping score.