Credit: Pixabay.com
We boffen maar dat we in het digitale informatietijdperk leven. Stel je eens voor dat deze hele corona-ellende vijfentwintig jaar geleden zou plaatsvinden, in een tijd dat internet nog moest doorbreken bij het grote publiek en er amper iemand een mobiele telefoon in zijn broekzak had. Hoe werden we dan van deze misère op de hoogte gesteld en hoe bleven we dan in contact met elkaar?
Via nieuwssites, social media en overheidskanalen laten we ons zo goed en zo kwaad als het kan informeren over de ontwikkelingen van COVID-19. Van de leeg gehamsterde schappen bij je lokale supermarkt tot de apocalyptische beelden uit Italië en Spanje – beelden die spoedig ook hier werkelijkheid zullen zijn. Kanalen waarmee we ook onze eigen gevoelens, frustraties en meningen kunnen spuien, voor wie er op zit te wachten.
Zou deze hele situatie zich ergens in de jaren ’90 hebben afgespeeld, dan waren we aangewezen op ‘ouderwetse’ mediums als radio en televisie. In het uiterste geval rijdt er een gemeentelijke bestelbus met speakers op het dak door de straten, het bericht om binnen te blijven als een mantra herhalend. De informatiestroom zou dan stukken gecontroleerder zijn en vrij van nepnieuws, onnodige paniekberichten en fantasievolle complotdenkers als Robert Jensen. Al kun je je daarbij afvragen in hoeverre die informatie wordt gestuurd naar believen van de zender.
We zouden ons via een vaste lijn suf bellen met vrienden en familie en misschien zelfs nog brieven en kaarten sturen om elkaar een hart onder de riem te steken. De puzzelstukjes aan informatie dragen samen bij aan het totaalbeeld, dat steeds onwerkelijker lijkt te worden. Zo daagt langzaam het publieke besef.
Stel je voor wanneer je met terugwerkende kracht in een keer moet ontdekken dat, net als bijvoorbeeld in Italië, er duizenden doden in je regio te betreuren zijn. Leed, geserveerd in gefragmenteerde shockjes, dat is wat we krijgen. Ben er maar blij mee.
wat niet weet wat niet deert (er zit geen enkele troost in de waarheid)
in 1968 raasde er een pandemie over de aardbol die uiteindelijk 1.000000
slachtoffers zou eisen (de teller staat nu op 16.000 )
ondanks dat de welvaart in opkomst was hadden we thuis nog geen televisie of telefoon
onze informatie over het wereldgebeuren verliep door middel van een krant die we met de buren deelde
soms had er iemand griep en dan werd hij/zij onder de wol gestopt
het woord lockdown was nog niet uitgevonden en het leven ging gewoon zijn gang
soms verlang ik wel eens terug naar die eenvoud van toen (ik word oud denk ik)
2 of was t 3♀️Weken geleden mijn hoofd al in media lockdown gezet. Kon na 1 dag zonder in elke zin het c woord op radio of tv en de vulkaan uitbarsting van c grappen op mn telefoon al niet meer aan. het benoemen van gestorvenen, het lijkt goddomme een bingo.