Ik ben nu eenmaal een hele gekke meid,” en met deze woorden prikte Carla met een barbecue-spies in het linkeroog van haar toekomstige ex.”
Tevreden en voldaan drukt Peter de broodschrijver op ‘crtl+s’, en daarna ‘crtl+p’. Het vertrouwde gele lampje van zijn printer begint enthousiast te knipperen. Aangezien de aanvang van het echte printwerk nog wel even op zich laat wachten (oude printer hè), kan Peter tussendoor mooi even naar het toilet. Ook dat drukwerk zit hem namelijk al een poosje dwars, maar stoppen met schrijven was godsonmogelijk. Peter voelde het perfecte einde in zijn vingertoppen zitten. Zijn roman, “Carla, Keizerin en Courtisane“, moest en zou af.
En nu, drie uur later, heeft hij eindelijk voldoende innerlijke rust terug om, zittend op het toilet, even gemoedelijk door Tinder heen te swipen. Oh, de broodnodige ontspanning is eindelijk daar!
Kort daarop wandelt Peter leeg en voldaan naar de keuken. Koffie, dát gaat er nu wel in! Pas dan valt het hem op: al die tijd heeft hij het geratel van de printer niet gehoord. Normaliter poept ‘t ding A4’tje na A4’tje uit, maar nu blijft het angstvallig stil. De moed zakt hem in de schoenen.
“Het zal toch niet?” bromt Peter tegen zijn enige bondgenoot: de Senseo. Hij sjokt naar zijn werkkamer. ‘Het grote fantasiehok’ noemt hij het minuscule kamertje soms pochend, op de momenten dat hij weer eens indruk probeert te maken op een van zijn vele scharrels. Dan geeft hij er ook steevast een veelbetekenende knipoog bij. Die niet altijd begrepen wordt. Eigenlijk nooit, als hij erover nadenkt. Oh, wat zou hij nu ter victorie graag een scharrel over zijn bureau draperen…
Peters angst blijkt gegrond: papier op. Potdorie. Net nu hij zijn 350 pagina’s tellende magnum opus wil printen. Want hij wil nu eenmaal altijd alles nog een keer vanaf papier lezen. De A4-velletjes, de geur van inkt, het onbeschaamd krassen van zijn rode pen tijdens het oeverloze redigeren.
Onze eenzame broodschrijver grijpt de laatste stapel blanco vellen en weldra ratelt zijn printer er weer op los. Maar tien seconden later knippert het lampje wéér: inkt op.
“Drommels, drommels en nog eens drommels, da’s vette pech,” ginnegapt Peter.
Maar hij is niet voor één gat te vangen. Met een soepele muisklik zit Peter op het wereldwijde web. In zijn bookmarks wacht zijn favoriete printerkoning geduldig op hem. PrintAbout is al zeker 15 jaar gespecialiseerd in de verkoop van printers en alle toebehoren ervan. En Peter kan het weten. Want Peter print zich suf.
Een kekke zoekmachine ontwaart zich al op de homepage. De nu toch wel wat wanhopige broodschrijver vinkt zijn type printer aan. Drie muisklikken verder heeft hij de keuze uit verschillende HP 301 cartridges. “Potverdulleme! Kijk nou! Ze hebben zelfs een huismerk! Dat scheelt mij toch een partij centen!” kirt hij dolblij.
Maar meteen daarna komt de twijfel boven drijven. Wat doet een huismerk cartridge in een professionele printer? Maakt het de printer niet vies? Of stuk? Kan dit zomaar? En per direct stelt hij deze vraag aan ene Nathalie, de dame die vanavond chatdienst heeft.
Helaas. Na het stellen van zijn vraag floept er een melding op zijn scherm: “Nathalie is momenteel niet beschikbaar, maar een van de medewerkers neemt via de mail zo spoedig mogelijk contact met je op!”
“Vaarwel Nathalie,” snift Peter. Hij besluit ‘t verder niet af te wachten en bestelt een huismerk-cartridge voor zijn HP. Plus een extra pak papier zodat hij de dag erop de rest van zijn meesterwerk kan printen.
Theoretisch dan. Want praktisch gezien heeft Peter daar nu ineens écht geen tijd voor. Peter gaat op date. Met ene ‘Nathalie’, die op Tinder schreef wel oren te hebben naar een broodschrijver met een voorliefde voor absurdistische teksten.
