Bron: Pixabay.com
Je kent ongetwijfeld die verveling-tegengaan-uitdagingen via sociale media. Over het algemeen ontspring ik de dans, maar “tien albums noemen die mijn muzikale smaak en opvoeding hebben beïnvloed,” bereikte mij toch. Ach ja, waarom niet. Ik ben een muziekliefhebber en zou deze uitdaging toch uit mijn mouw moeten kunnen schudden. Dat blijkt dus nogal tegen te vallen.
Er schieten me dan wel direct tien favoriete albums te binnen, maar dat is de opdracht dus helemaal niet. Minstens de helft van die albums hebben helemaal mijn smaak niet beïnvloed, laat staan mijn opvoeding. Ze zijn er eerder een resultaat van.
Sound of Music
Er zijn zat klote-albums die me hebben gevormd. Neem die Sound of Music-plaat die mijn zussen vroeger altijd draaiden. Of het hele oeuvre van Wham. Ik zal het nooit vrijwillig opzetten, maar het heeft me ontegenzeggelijk gevormd.
Of Kinderen voor Kinderen 1. Zeker niet slecht, maar ook niet iets wat ik nog zal draaien. Niet eens voor mijn kinderen, veel te gedateerd. Toch is ook die belangrijk geweest. Deze gedachtegang zou me echter minstens acht platen moeten laten plaatsen die ik helemaal niet goed vind. Dat kan mijn ego helemaal niet aan.
Ik heb de opdracht dus maar wat aangepast in “10 albums noemen die mijn muzikale smaak en opvoeding hebben beïnvloed, zonder mijn imago te veel schade aan te doen.” Als kind was ik bijvoorbeeld behoorlijk Queen, UB40 en Level42 fan. Niet echt bands waar ik nu nog vaak aan denk. En zeker geen muziek waarvan ik wil dat Facebook-vrienden die aan me gaan plakken.
Het liefst maak ik iedereen wijs, vooral mezelf, dat Joy Division mijn smaak heeft bepaald. Dat de Smashing Pumpkins me gevormd hebben. Dat The Prodigy en Ramones bepalend zijn geweest bij het kerven van mijn ziel.
Maar de waarheid is dat Cliff Richards en de Young Ones en de eeuwige klassieke muziek van mijn vader, minstens net zo belangrijk zijn geweest. Om over alle carnavalhits van André van Duin maar te zwijgen.
Dolly Dots
De vreselijke muziek van mijn oudere zus moet ook bepalend geweest zijn. Naast Wham zijn Luv, de Dolly Dots en Whitney Houston nooit helemaal uit mijn gehoorgangen verdwenen.
Nick Horny’s boek High Fidelty schiet me bij deze opdracht ook al snel te binnen. Dat gaat tientallen bladzijden lang vooral over het maken van de ideale mix-tape (vertaald naar nu: de ideale set-list).
Een behoorlijk onbelangrijk onderwerp, maar als deze Covid19-periode me iets leert, dan is het wel dat onbelangrijke dingen nóg veel belangrijker zijn geworden dan ze stiekem al waren. Zo’n onmogelijke muzieksmaakopdracht houdt je even van de straat. Excuus. Brengt je hoofd even op een ander spoor, bedoel ik.
