Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Stay the fuck at home! Als ik iets tot een kunst verheven heb, is het wel de correcte uitvoering van deze nieuwetijdse slogan; ik kan me dat toch een potje góéd! Vooral het onderuitgezakt op de bank zitten, met in de ene hand een biertje en de andere hand in de gulpstreek. Ik ben een ware stayathome expert.
Nu was ik al een verheven mens qua thuiswerken, thuisliggen en thuishangen, maar nu ben ik de beste van ’t land. De állerbesteste! Ik ben door deze Corona-trainingstijd namelijk ook een prof geworden in stayathome multitasking; ik kan inmiddels bankhangen én gelijktijdig een beetje voor me uit staren. Ja, zelfs mijmeren zit er soms in. Dan denk ik diepzinnig na over de onzin van ‘leven’ (de zin is sowieso allang verdwenen).
Ik voel me derhalve zowat een halve Boeddhist. Ja, ik beschouw het bijna als mijn nieuwe religie. Het mooie aan dit alles: ik ga steeds meer op mijn all-time ‘man idol’ lijken. De man die in zijn huwelijk de wanhoop ten volle wist te etaleren. Mijn superheld in barre mannentijden. Hij is weliswaar ook een fat-shamende, misogyne seksist, maar dat stoort me momenteel niet. Niet echt. Hij is namelijk ook dé ultieme bankhanger. Een stayathome expert, net als ik.
Nee, niet Trump. Ik bedoel natuurlijk Al Bundy. Die van Married with Children. De waarachtigste man van het noordelijke halfrond. De oervader van het man-zijn. Zijn bankhangkunsten zijn de grootste. Werelds. Net als zijn levenswijsheid. Van wie anders stammen absolute waarheden als “there’s no hell like home” of “Behind every succesful man, there’s a woman who didn’t marry me”, hmm? Geen speld tussen te krijgen.
Soms, als het heel bar en boos met me gesteld is, mompel ik Al’s mantra voor mij uit: “You’re a dead man. Today is the first day of the end of your life.”
En als een van de kinderen naar beneden komt stampen, de “hongerrrr!”-lokroep schallend, voeg ik daar subiet grommend en apathisch aan toe: “Please feed me. Or feed me to something. I just want to be part of the food chain…” Is ook nog eens goed voor hun Engels. Zo doe ik tenminste ook iets aan homeschooling.
Zelfs mijn financiën beginnen zo langzamerhand op die van Al te lijken, getuige zijn uitspraak: “That moment when you’re so broke, you could post your banking info online and it wouldn’t make a difference…” Op dat punt ben ik nu ook aanbeland. En elke ochtend word ik wakker, wetende dat het die dag echt niet meer beter gaat worden, tot het moment dat ik weer ga slapen. Weer zo’n Bundy-istische wijsheid.
Zelfs met betrekking tot vrouwen kom ik al aardig in de Bundy-buurt. Zo was zijn vaste overtuiging: “Probeer nooit vrouwen te begrijpen. Vrouwen begrijpen vrouwen. En ze haten elkaar!” Als ik online werkgesprekken meeluister zonder dat zij weten dat ik ook in de groepsvergadering zit, kan ik dat alleen maar beamen. God, wat mis ik Al.
Vrouwen willen zich steeds maar verbeteren, zelfs ten tijde van Corona. Júíst ten tijde van Corona. ‘Mental improvement’ noemen ze dat vervolgens. Dat is ook meteen het grote probleem voor meelevende mannen; vrouwen willen alles en de hele wereld steeds maar ‘positief interpreteren en positief veranderen’. Ze vergeten daarbij dat negatief ook best prima is. En het ‘oude’ eigenlijk prima in orde.
De zin “never change a running system. Or man” kennen zij niet. Dan komen ze met geweldige Hollandsche termen als en ‘personal development’ en ‘Mindfulness’ (bestaat dat nog?). Maar ze beseffen niet dat als je tegen een man begint over ‘in je ware kracht staan’, die normale man meteen inwendig gillend wegholt om een of andere mislukte schoenenverkoper te worden.
Al niet. Al ís al een mislukte schoenenverkoper. En Al is stoïcijns tot en met, want Al heeft bier. Al slikt al het gezeik van klanten, alle gaten in Peg’s beide handen, alle vrouwenshizzle over haar en make-up en alle kindergezanik. Al zit op de bank, met een biertje en een hand in de broek. En ter verlichting speelt Al psycho dad. En dat doet Al verrekte goed.
Want dit ís helemaal geen tijdperk van hernieuwd bewustzijn. Dit ís geen nieuwetijds Boeddhisme. Dit is de start van een geweldig nieuw tijdperk van psychotisch Bundy-isme. En ik ga nu dagelijks naar de Bundy-kerk en zing alle psalmen mee. Zo overleef ik die crisis vást wel. Wie niet? Who knows. *kucht*
