Fotobron: Pixabay.com
Mijn hoofd zegt dat het allemaal wel zal meevallen. Rutte kust ons straks wakker: “Dat was even een enge droom niet, mensen? Nou, jullie kunnen weer lekker drie keer zoenen hoor, voor 15 euro naar Barcelona hoppen en onbeperkt spareribs knagen in een vreetschuur. Veel plezier maar weer!”
Maar het vakantiegevoel van de eerste weken maakt snel plaats voor een groeiende ongerustheid over hoe het leven er straks uitziet. Ik ben nog lang niet ingedaald in de 1,5 meter Nieuw Normale Samenleving.
Mijn ‘guts’ vertellen me dat dit een radicale ommekeer gaat betekenen voor het leven zoals we dat kenden. Gisteravond in zwart-wit nog eens Manhattan van Woody Allen gekeken. Bij al die menigten op Broadway had ik al een soort van Pavlov-gedachte: ‘Doe nou voorzichtig mensen, niet zo dicht op mekaar..!’
Er komt iets op ons af wat we ons nog nauwelijks concreet kunnen voorstellen. Woorden als tweede golf, economische meltdown, armoede, sociale onrust. Veroorzaakt door het wellicht voortijdig loslaten van preventie onder druk van een bevolking die de isolatie, het verlies van inkomen en de ‘huidhonger’ niet meer kan verdragen. Economische belangen die op termijn gaan prevaleren boven gezondheidsinzichten en zorgcapaciteit.
Rutte zei het tijdens zijn persconferentie al min of meer. De samenleving bepaalt mee. En die kennen we…
De optimist dacht: kop op, niet zo zwartgallig. Het leven gaat gewoon door. In afgeslankte vorm misschien, maar op zich komen we zo van de meer, meer, meer maatschappij af. De ratrace eindelijk tot stilstand gebracht. De menselijke maat, na lange tijd afwezig te zijn geweest, komt weer een beetje terug. En niet te vergeten: drie zoenen afgeschaft… oh rooskleurige toekomst!