Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Kwart voor twee in de namiddag. Ik lig in bed. Met mijn dekbed over mijn hoofd. Ik luister geboeid naar het staccato kabaal dat door het legen van de kliko’s wordt veroorzaakt.
Ktoink-ktoink-ktoink… Een vertrouwd geluid, elke tweede dinsdag van de maand.
Mijmeren maakt murw
Bij zonnig weer hebben vuilnismensen (correctie: public waste managers) best een mooi leven. Zelfs nu nog. Zij zijn essentieel. Zij hebben een zinvolle bezigheid: met gepaste regelmaat de restrotzooi van al die gloednieuwe, smetvrezende kluizenaars opruimen. Dat houdt immers nooit op. Ja, zij hebben een belangrijke baan. En die hebben ze “na de crisis” ook nog.
Ik mijmer voort onder mijn dekens. Vandaag heb ik, voor het eerst sinds lange tijd, geen zin om op te staan. Het kan: geen werk. En geen kinderen. Die zijn bij mijn ex. In mijn veilige dekbedhol is het warm. En donker. Dat past perfect bij deze duistere, verkillende Corona-tijden.
Want waar je maar kijkt, daar staat Corona in lichterlaaie. Wat je ook doet, Corona slaat je ijskoud om ‘t hart. Wat je ook vindt, Corona pusht je wel uit het lood (of in de bleek, als het aan Trump ligt). Alles wat er geschreven of gezegd wordt, alles wat in ijltempo ontwikkeld en onderzocht wordt, alles wat er nog gedaan of niet meer gedaan wordt: Corona. Corona beheerst ons aller leven. Dáár kun je op vertrouwen.
Nostra “corona” damus
Dat is natuurlijk ook wel logisch: dit, wat ons nu gebeurt, is ongeëvenaard. Het treft iedereen, over de hele globus. Praktisch iedere mens heeft ermee te maken. Tenzij je andere problemen hebt, die Corona overschaduwen, zoals honger, natuurrampen, zware (andere) ziekte, een onstopbare burgeroorlog of ebola. Of als je vastzit in een isolatiecel in een Thaise gevangenis of in het niet meer zo eeuwige ijs van de Zuidpool; dan zal dat beetje Corona je ook worst wezen, neem ik aan.
Maar dan bedenk ik me dat zelfs de Tweede Wereldoorlog niet iedereen raakte. Dit wel. Is dit dan die Derde, die ons aller Nostradamus zo groots aankondigde? Ik vertrouw er maar op. Want wereldoorlogen duren lang. Als in jaren en jaren. En dit dus ook, als we de experts mogen vertrouwen.
Straks, na de crisis
En toch hoor ik telkens weer mensen om me heen praten over “straks, na de crisis.” Het klinkt zo mooi… Maar na Rutte’s toespraak van afgelopen dinsdag heb ik geen vertrouwen meer in dat “na”. Ik hoor vrienden weliswaar roepen: “Duidelijk verhaal van Rutte! En tja, wat moet je anders, hè?” Maar ik word daar verdrietig van. De uitspraak “wat moet je anders” getuigt namelijk van totale berusting. Van acceptatie van het minst slechte. Maar ik kan vooralsnog niet accepteren dat dit het minst slechte is van alle slechts waaruit we kunnen kiezen. Er moet toch nog iets minder slechts zijn, dat we als normaal kunnen gaan ervaren?
Wat nou “nieuw normaal”? Dit ís niet het nieuwe normaal. Dit is enkel een schier eeuwig durende noodtoestand, met een niet aflatende vereenzaming die bol staat van wantrouwen en die als meltdown de totale smetvrees tot gevolg heeft. En dat moet dan uiteindelijk normaal gaan voelen? Daaraan gaat niet een Enkeling dood; daardoor creperen hele samenlevingen.
Allemaal een afstandelijke beperking
Ik wil weer terug naar die tijd waarin de media nog gewoon over anderen berichtten en niet over mij. Ik ervaar nu dagelijks aan den lijve wat Corona met mensen doet. Dat hoeft geen nieuwslezer mij te vertellen. Tigduizend extra werklozen? Check! Count me in. Een opmerkelijke stijging in het aantal zware depressies? Check! #MeToo! Ontelbare alleenstaande ouders die niet weten hoe ze het financieel bol moeten werken en gék worden van thuisonderwijs en alle zorgen? Check, check, dubbelcheck!
Inmiddels zijn we verworden tot een “enkelleving” vol mensen met lockdown-syndroom en een afstandelijke beperking (met dank aan Ronald Snijders (@NormaleMensen) voor deze fantastische definitie van onze huidige mentale toestand; ere wie ere toekomt). Ik wil zó graag weer terug naar het vertrouwde “normale nieuws”, waar de uitspraken van Dries Roelvink en Gordon er nog toe deden en waar het klimaat het eeuwige slachtoffer was. Niet ik.
Nieuw normaal geneuzel
Enfin. Het “allernieuwste normaal” is dus blijkbaar die van de permanente afstandelijkheid. Maar… die anderhalve meter uit elkaar blijven is zelfs op de middellange termijn toch geen optie? En eeuwig thuiswerken (welk werk?) ook niet. Je geliefden, je ouders en vrienden niet meer mogen bezoeken al helemáál niet. En tóch moet dát normaal worden? En blijven?
Ja. Want er is niets handiger voor een willekeurige overheid dan burgers die enkel nog bang zijn voor elkaar én voor het leven zelf. Die het liefst alleen nog maar op hun honk hokken, uit vrees voor een beetje samenleven. Kut voor de economie, maar prima voor het klimaat en de natuur. Slecht voor het monetair beleid (althans, tijdelijk), maar geweldig voor de criminaliteitsstatistieken.
Doe mij maar ACDC
Én fantastisch voor de algehele controle. Want: geen cashgeld meer, dus alle geldstromen zijn traceerbaar. Vertrouwen in de medemens is niet langer nodig. En als het even kan, weet een of andere (te) snel ontwikkelde, onbetrouwbare app binnenkort precies wie wanneer waar uithangt en met wie. Het handelen in eigenbelang – binnen de coronakaders – is eenieders prioriteit geworden. Vermurwend. Want wie kún je dan nog vertrouwen? De regering? De WHO? Het CDC? (Ontbreekt bij die laatste niet een A? Kunnen we tenminste lekker headbangen. Hoofd tegen de muur en knallen maar…)
Mogen we dan misschien de virologen nog vertrouwen? Zo ja, welke dan? Die, die zeggen dat we moeten ophouden met overreageren, omdat het écht (“Geloof me! Vertrouw me!”) ‘maar’ een soort van griepvirus is? Of toch alleen maar die, die zeggen dat dit de allergrootste, meest besmettelijke en levensgevaarlijke virale ramp is? Of die, die zeggen dat we met z’n allen Harakiri aan het plegen zijn, met of zonder Corona?
Dekbedvertrouwen
Mag je de maatschappijwetenschappers en psychologen vertrouwen, die beweren dat deze pandemie véél meer succesvolle zelfmoordenaars dan ongelukkige coronadoden tot gevolg gaat hebben? Of de wiskundige Ben-Israel (uit Israël), die beweert dat het geen zak uitmaakt wat je doet; lockdown of niet, coronavirussen hebben hun hoogtepunt op 30-40 dagen (of zoiets) en daarna verdwijnen ze weer? Zijn we dan echt zo reddeloos verloren, zoals de media graag sensationeel verkondigen?
Mijmeren is niet goed voor mij. Ik krijg het er verrekte koud van.
Ik vertrouw daarom vanaf nu enkel nog maar op mijn dekbed.
Lekker warm.
En donker.
Ik blijf vandaag onder mijn dekbed. Dan maar een struisvogel