Fotobron: Pixabay.com
Vierendertig dagen tot 1 juno. Nog even volhouden dus. Ben ondertussen alleen even vergeten wat er op die dag ook alweer zou gaan gebeuren.
Kunnen we dan weer naar de kroeg? Kan mijn vrouw dan eindelijk weer naar d’r werk of ben ik nu alweer m’n trouwdag vergeten? Of haar verjaardag. Heb echt geen idee meer.
Het gevoel dat ik m’n kortetermijngeheugen aan het kwijtraken ben.
Iedereen is de weg kwijt, zo lijkt het. De KNVB die Ajax wél en De Graafschap níet laat profiteren van de eerste plaats, maar ook onze kruideniers zijn zwaar dolende. Zo verkocht de Lidl appelflappen en oliebollen rond Pasen en doet A(chmed) H(alal) niet meer aan Zwarte Piet en kerst, maar wel aan de ramadan: want ies níet Nederlandse koeltoer, of zoiets.
Paulus de Boskabouter van het RIVM had voor onze Grote Leider afgelopen week weer allerlei statistieken uit z’n muts getoverd en er weer direct bij ge-disclaimed dat de cijfers uiteraard geen compleet beeld geven en de doden van gistermorgen, vanavond en volgende week maandagmiddag nog niet zijn meegeteld. Zoiets.
Maar gelukkig hebben we nog onze ‘good old’ CBS-rekenmeesters: het totaal aantal oversterfte in vergelijking met dezelfde periode van vorig jaar blijkt nog geen 4%.
Testen doen we nog wel. Eén keer. Als de mondkapjes binnen zijn.
Ook de uitvaartsector overweegt dus nu massaal overheidssteun aan te vragen. Men is het niet eens met de uitkomst versus de voorspelling.
Het leverde Rutte direct tien virtuele zetels op en onze Woning Willy stond op Woningsdag tijdens zijn eigen verjaardagsspeech bijna zijn troonzetel aan hem af.
Ik heb daarna om 16.00 uur nog even met Willy getoast op z’n verjaardag. Via Zoom. En met Oranjebitter. Leuk.
Zo zat als een kameel allebei.
Niet alleen feestjes gaan nu online.
Met een laptop, tablet, smartphone en notebook op tafel, heeft mijn thuiswerkende vrouw de hele godganse dag via MS Teams, Skype, WhatsApp Video en Zoom contact met al haar overwegend vrouwelijke collega’s.
Stap ik dus nietsvermoedend in m’n blote piemel vanuit de badkamer de keuken in, hoor je ineens 12 vrouwenstemmen in koor “goedemorgen” zeggen.
Behalve je eigen vrouw, uiteraard. Want die zit met de rug én de camera naar jou toe.
Dankzij de bemoedigende coronacijfers zijn wij de volgende dag naar de tandarts gegaan om ons haar te laten fatsoeneren. Mijn vrouw had last van “grijze uitgroei” en ik begon op Herman Brusselmans te lijken.
De tandarts mocht immers wel open en de kapper niet. Logisch.
Andersom beveel ik overigens niet aan. Mijn kapper is niet helemaal stabiel en wil nog wel eens uitschieten met zijn gereedschap.
Dat het in ieder geval weer de goeie kant opgaat, blijkt ook uit de nieuwskoppen: “Asielzoekers mogen weer asiel aanvragen”. Mooi, man. De grenzen gaan gelukkig ook weer open.
Dus ik snel even naar de oosterburen voor onze bekende eerste levensbehoeften. Maar ja, inmiddels had Duitsland de mondkapjes verplicht en in Nederland maken we al heel lang zelf niks meer, want wij kopen gewoon alles bij de Action.
Maar die bleek zestien weken geleden de boel al lachend met winst aan de Chinezen te hebben terug verkocht.
Dan maar zo’n zwartwit geblokte theedoek voor m’n smoel, dacht ik.
‘Sonderkommando’ aan de grens. Djiezus! Da’s echt heel wat anders dan acht BOA’s met overgewicht.
Het wordt het de komende week kudtweer. Onze volksvertegenwoordigers in Den Haag gaan twee weken op vakantie. Omdat het kan. Wij, het volk, blijven dan vanzelf wel binnen. Denken ze.
“Crisis, what crisis?”
Tot over anderhalve meter, blijf lachen en vooral gezond.
