Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Sinds een paar weken heb ik Netflix. Ja ja, zelfs ik. Het was onontkoombaar in tijden waar Lady Corona je opsluit als een stout kind. Niet dat ik me die serie-luxe kan veroorloven als – hopelijk temporair – werkloze, maar enig vertier voor de geest is juist nu essentieel voor ‘t overleven. Dat in je neus boren tussen het frequent geel water lozen door (ik moet extra veel drinken, da’s gezond, werd mij door een vrouwvriendin via e-media verteld), wordt na verloop van tijd ook een monotone bezigheid.
Mannelijkheid, dat was ooit
De dingen die ik normaal deed, kan ik immers niet meer doen. De kont van mijn baas hoef ik voorlopig niet meer te kussen; levert niks op. Wassen hoeft ook niet; mijn onderbroeken kan ik nu ook wel een dagje langer dragen. Niemand die het merkt. En ik kan ongestoord in mijn neus boren zonder dat het mijn date stoort, want dates heb ik allang niet meer. Dating is een gigantische no go in tijden van Corona, met al die gesloten bars, bioscopen en restaurants. Daarnaast: een straal van 1,5 meter laat ook in de “nieuwnormale” toekomst niet veel opties voor een succesvolle date meer over.
Mijn huishouden is al sinds tijden chronisch vrouwloos (maar ik overleef nog steeds). Komt bij dat ik alle vrouwen daarbuiten tegenwoordig niet meer mag befriemelen, ook niet als zij dat zouden willen. En zelfbefriemeling wordt een verrekt saaie bezigheid na verloop van tijd. Hoe dan ook, zo geschiedde het dat ook dat karige restje mannelijkheid in mij de afgelopen zes weken stukje bij beetje afbrokkelde.
Identiteitscrisis? Netflix to the rescue!
Het voelde als een probleem. Want wie was ik nu nog helemaal? En hoe voelde het ook alweer om een man te zijn? Geen idee. Maar hoezee: sinds ik Netflix heb, weet ik het weer! Ik heb namelijk – puur om therapeutische redenen, vanzelfsprekend – eerst maar eens de hele serie Vikings gekeken. Wat een kerels waren dat!
En inmiddels ben ik bij het vierde seizoen van The Last Kingdom aanbeland. De series hebben een behoorlijke overlap qua karakters (zo heb je in beide series koningen met watjesnamen als Alfred en Aethelred, maar de ware mannen zijn de Danes (a.k.a. Vikings), met ware Noormannennamen als Ragnar, Cnut en natuurlijk Uthred (zoon van Ragnar en Lord of Bebbanburg – ja ja, ik let op).
Allebei de series zijn in ieder geval rijkelijk voorzien van ruige, voor vrouwen blijkbaar woestaantrekkelijke bonken van kerels. Mannen die nog weten wat het betekent om een mán te zijn. Mannen waar je nog iets van kunt leren als het om het ‘buit maken’ van vrouwen gaat. Mannen met baarden, die veelvuldig te kaap’ren varen. Zeer inspiratief.
Twee categorieën vrouwen
Echter, de algehele conclusie van mijn Netflix-mannenanalyse: voor de mannen van die tijd waren er slechts twee categorieën vrouwen. Namelijk die vrouwen, die je aanbidt en waarvoor je, indien nodig, zelfs heldhaftig sterft, en die, waarop je naar believen je lusten en driften mag botvieren, omdat je ze toch niet aanbidt (en met een beetje geluk jouw vijand wel).
Probleem: van die eerste categorie heb ik er zat in mijn leven gehad en zo ben ik dus ook al minstens duizend doden gestorven. En de tweede categorie is zélf uitgestorven. Daarnaast heeft het feminisme goed doorgezet en aanbid ik sowieso alle vrouwen, dus ‘gebruiken’ is er niet meer bij. Gelukkig maar.
Ik vraag me dan ook af of die brute vrouwen-buitmaak-strategie van weleer achteraf gezien wel zo effectief was. Het reduceert de overwinning – het samenzijn met de vrouw in kwestie – namelijk wel tot een zeer eenmalige aangelegenheid, want óf de vrouw rent heel hard weg de volgende keer dat ze jou ziet, óf ze rent helemaal niet meer. Beide is in mijn ogen niet wenselijk.
Humping en dumping
Enfin. Wat mij vooral fascineerde, is dat die kerels continu spreken van “Humping a woman”. Humping is het favoriete tijdverdrijf op de momenten dat er niet met zwaarden in ‘t rond gemaaid en in harten of hoofden geboord wordt.
Wát een werkwoord, “humping”. Klinkt als bumping. En daarna volgt waarschijnlijk de dumping. Moet je je voorstellen; je komt een welgevallige vrouw tegen en je openingszin luidt: “Woman, we should hump tonight. Our destiny is to hump!” Totale vernietiging verzekerd. Maar was een vrouw destijds niet gewillig, dan werd ze óf gedeeld (met een andere Viking/Deen die wel even wilde helpen), óf gevierendeeld. Letterlijk kiezen of delen, dus. Fascinerend.
Sowieso wordt er in deze series hoogst interessante oertaal uitgekraamd. Direct, onverbloemd, recht voor de ballen (van wie die ballen ook mogen zijn). Uitspraken als: “You carry his pup, I can tell by the tits!” (ofwel: jij bent zwanger van hem, ik zie het aan je voorgevel!) laten echt helemaal niets aan de verbeelding over. Erotiek was duidelijk nog niet geboren. Of neem nu die Deen die ter zelfverdediging zegt: “What can I say, I’m a family man,” waarna de (tegenst)ander schampert: “Oh? Well, I cannot see a fat wife.” Alles meteen duidelijk: géén family man.
Vrouwen met ballen, mannen die brallen
Je zou dat soort zaken vandaag de dag eens moeten zeggen als je ergens op bezoek bent… “Ik kan zien dat je een ware familieman bent, met die vette vrouw van je!” Je wordt er door de vrouw des huizes faliekant uitgeknikkerd. De meeste vrouwen hebben tegenwoordig namelijk meer ballen dan de family man zelf. En “bumping into” vrouwen leidt ook allang niet meer tot humping. Er is namelijk geen bumping meer; iedereen loopt met een grote boog om elkaar heen.
Maar theoretisch zou die directheid, die openheid, die onverbloemde eerlijkheid over intenties, toch nog wel énig effect moeten hebben, ook nu? Ik hoop stiekem toch dat ik dát beetje gewonnen mannenkennis straks, “na de crisis”, ook in de praktijk om mag zetten. Want eerlijkheid doet nu eenmaal wonderen. En daarnaast: al die single vrouwen staan toch ook al sinds tijden droog? Wat is er dan mis met het eerlijk openbaren van je stoere, Viking-achtige, amoureuze intenties?
Alles, vermoed ik, de series gezien hebbende. Want in feite is het maar een hoop primitief gebral. En eigenlijk snap ik de vrouwen van nu ook wel. Want als je die mannen van toen bekijkt, word je met de neus op de feiten gedrukt: wij mannen zijn nog steeds hetzelfde. Niks evolutie. Wat dat betreft komt de beste quote uit die serie wel van meneer Uthred of Bebbanburg himself, zijn maten adresserende: “You are all arse-licking, piss-dribbling, nose-picking fools.” Check!
Je hoeft er niet eens een serie voor te kijken om te zien dat mannen niet veranderd zijn.
Ga eens een keertje kijken op een gemiddelde na schoolse opvang, zul je zien dat de Neanderthaler nog steeds in jongens maar eigenlijk in ons allen voortleeft…vooral bij kleuters heel goed te zien
Daarna ebt het gedrag wat weg om in de adolescentie weer volledig terug te keren, vandaar die series
Hahaha
Naast de strategie baardaap heb je ook
de strategie liegen op tinder,
de strategie ongevraagd betasten,
de strategie opwachten bij de kleuterschool
de strategie veel geld hebben
En natuurlijk de bijna uitgestorven strategie gentleman zijn.
De vrouwelijke seksualiteit werkt heel anders en wij hebben over het algemeen een lager libido en natuurlijk veel minder testosteron. Genoeg vrouwen die zonder seks kunnen leven, ik heb gescheiden vriendinnen die blij zijn dat ze er vanaf zijn. Pornofilms zijn niet realistisch.