Nog 28 dagen naar 1 juno. IKEA hield het al niet meer långer. Nog voor het 1 mayo was, konden alle Björns, Agnetha’s, Anni-Frids en Benny’s alweer naar hun grøte blauwe bløkkendöös.
En dat deden ze dan ook massåål. Wij stonden ook in de rij. Voor twee Färgrik-mokken en Lack tafel. Mijn vrouw moest ik achterlaten in Småland, vanwege het nieuwe nörmåål.
Na tweeënhalf uur expeditie op anderhalve meter afstand was ik nog steeds niet aangekomen bij de mokken en werd ik door de omrööpster dringend verzocht naar Småland te komen.
Weer anderhalf uur later trof ik daar mijn vrouw aan in een Zweedse dwangbuis die je alleen open kon krijgen met een inbussleutel.
We waren pas de volgende dag weer thuis.
Een vriend van een kennis van mijn neef appte mij dat Bennie Jolink met onze Grote Leider had gebeld en hem had gevraagd waarom hij niets wist van het Nieuwe Normaal. Mark moest deze vraag, net zoals alle andere vragen, helaas even doorschuiven naar het Outbreak Management Team. Hij zou er uiterlijk 1 julo op terugkomen. Ben bang dat Bennie (niet Benny) dat antwoord ‘oerndhard kan vergeetn’.
Ik ben er inmiddels achter dat in Duitsland, België en nog een aantal landen om ons heen een ander virus heerst dan bij ons. Wij hebben namelijk geen mondkapjes nodig en zij wel.
Maar door al dat binnen zitten en je jatten dertig keer per dag in een ontsmettingsmiddel stoppen, neemt je weerstand natuurlijk wel af en krijgt iedereen last van hooikoorts door die verdomde pollen.
Dus je niest je een ongeluk, wat je dan weer op een dodelijke blik van zo’n supermarktklant, met latex handschoentjes en een beflapje voor z’n smoel, komt te staan. Je wordt nog net niet in elkaar gerost.
U merkt het. Bij mij neemt de irritatie met de dag toe. Ook de onderlinge irritatie neemt toe door dat verrekte thuiswerken. We slaan elkaar nog net niet de hersens in, maar dat komt dan alleen omdat ik dat inbussleuteltje nog altijd niet had gevonden.
Tenminste, dat dacht zij.
Gelukkig kunnen we weer even sporten. Dat mag weer. Maar sporten, daaraan kun je ook dood gaan, vraag dat maar aan Ronald Koeman.
Ik wil gewoon de kroeg weer open. Met vrienden kunnen zuipen. Niet viraal, digitaal of nieuw normaal, maar gewoon een echt bacchanaal. Dus hebben we mooi een kamertje gehuurd bij de lokale Valk. Mocht weer. Barkroeg open, driegangetjes op je tafel en een ontbijt op de kamer.
Je zult toch maar een kroegeigenaar zijn. Of kapper, nog zo’n loser.
Mijn buurman had al zo bij de Bee Gees gekund, zeker ook qua stem, maar vond toch nog een dappere kapper. Het knipbeurtje kostte 4.390 euro. Kapper zit nu in een anderhalve meter cel, omdat ie een BOA met z’n tondeuse had gemillimeterd.
De NS plakt alle stations en treinen vol met 1,5 meter stickers. Alsof we allemaal debielen zijn. Benieuwd hoe dat gaat werken als er straks 368 studenten tegelijk in zo’n te kleine Veola kuttrein moeten.
Mijn buurman ligt ook met ademhalingsproblemen op de IC. Hij heeft een trompet in z’n luchtpijp. Stond gisteravond op z’n balkon nog de taptoe te tetteren toen ik allang stil aan het zijn was. Kon ik even niet tegen.
Hebben we eindelijk weer een keer weer vrij op 5 mei, zitten we allemaal gevangen. En gaat tot overmaat van ramp onze kampioen ‘petitie-ondertekenen’, aandachtsgeile potvis en ondermiddelmatige cabaretier Claudia de Breij “Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk En Bewonder” zingen. Van Ramses Shaffy. De beste man draait zich om in zijn Liesbeth.
Jammer dat ik het dwangbuisje alweer naar Småland heb gebracht. Niets is meer heilig, niets is meer normaal.
Blijf zingen, vechten, huilen, bidden, lachen, werken en bewonderen. En vooral gezond.
Tot volgende week (hoop ik). Gdvrr.
