Bron: Pixabay.com
Zo, dat is bijna weer voorbij. Ik bedoel het programma Boer Zoekt Vrouw, onder intimi BZV genaamd. Jaar na jaar zijn er blijkbaar agrariërs die smachten naar vrouwvolk, dat er niet voor terugdeinst om meters diep in de koeienstront te gaan staan, gadegeslagen door de ganse natie. Heerlijk toch die landelijke romantiek?
En jawel, het programma van voormalig For Farmers-protegé Yvonne Jaspers levert nog wat op ook, van stelletjes tot kroost. Daardoor leidt de datingshow tot hoge kijkcijfers en dat genereert navenante inkomsten. Succes gegarandeerd en dus mag Yvonne ieder jaar weer opdraven met haar slow-tv. Dat daarbij het geheel de diepgang heeft van een platbodem zal eenieder een zorg zijn.
De editie van dit jaar wilde maar niet vlotten. Yvonne had het er maar moeilijk mee. Keer op keer gaven mannen en vrouwen er spontaan de brui aan. De keuzemomenten namen zienderogen in aantal af, daar er bij zo weinig overgeblevenen niets meer te kiezen viel. En zo bleven de restanten over. De zielenpoten die zichzelf verweten niet eerder aan de bel te hebben getrokken over de geringe betrokkenheid van de boeren en die ene boerin.
Zo was er een Limburgse hork die zijn dame gebrek aan initiatief verweet, maar zelf geen vinger uitstak. Er was een jong meisje met een bos touw voor de deur die het allemaal niets kon schelen. Er was een Amsterdammer die leuk dacht te zijn door zich in het pak van de paashaas te hijsen. Dag romantiek! Nog een oelewapper die als favoriet een meisje koos dat haar carrière niet op wilde geven. De zorgboer aan de drugs maakte het er ook niet beter op.
En Yvonne maar heen en weer racen tussen de boerderijen met haar zalvende troostwoorden voor nog maar eens een gedesillusioneerde huwelijkskandidate of -kandidaat. “Hoe kan dat nou?” kermend. Ja, hoe kan dat nou? Dat is toch overduidelijk, meisje? Overal de camera op en dood is de romantiek. Als miljoenen meeluisteren zeg je weinig essentieels, zo werkt dat nu eenmaal.
Maar waar het echt fout gaat is bij de brievenselectie. Daar heeft Yvonne namelijk zelf ook geen kaas van gegeten. Het is beschamend hoe zij uit de bocht vliegt bij boerin Annemiek. Van die laatste zijn alle mannen het huis uit. Eentje ondanks dat er gevoelens waren, maar hij en zij te ver uit elkaar wonen om een relatie te kunnen doen slagen.
Maar o wee, de serie is nog niet afgelopen en Annemiek heeft voor de mannelijke kijkers van BZV zo’n leuk bekkie. Dus mag ze niet weg. Het kind is hartstikke dyslectisch, dus Yvonne pakt er een stapel oude brieven bij en gaat samen met de agrarische deerne op zoek naar nog een leuke man. Het wordt een knapperd… uit Brabant! Kan het nog verder weg? Kunnen we het nog zouter eten? Geenszins en dus mislukt de kennismaking en twijfelt de boerin of ze überhaupt wel aan een relatie toe is. Ja, dank je de koekoek.
Het echec van BZV is dat de formule is uitgewerkt, de kandidaten aan hun lot worden overgelaten bij het doorspitten der brieven en Yvonne denkt dat haar kostje is gekocht met deze succesformule. Blij kakelt ze erop los, het volk kijkt toch wel. Waarnaar eigenlijk, tja waarnaar?
