6.45u. De wekker piept.
Niet alleen die naast mijn bed, maar ook de wekkers uit twee andere slaapkamers. Zij schreeuwen de Draken uit Droomland.
Het is 11 mei 2020, en ze mogen weer!
Snel hijs ik een trainingsbroek over mijn volgroeide lovehandles en ik vlieg naar de keuken. De hond kwispelt enthousiast, maar ik heb te weinig tijd om haar aandacht te geven.
De koffie pruttelt, de ontbijtbordjes heb ik gisterenavond al klaar gezet.
Mijn vrouw spoort ondertussen op de bovenverdieping de Draken aan om vooral op te schieten. Zoon moet wat hooi in de caviakooi gooien, Dochter moet stoppen met dromen en niet treuzelen voor haar kledingkast.
Snel pak ik de riem van de hond, en ik gil “goedemorgen” tegen het slaperig nageslacht dat tergend traag de trap af slentert.
Terwijl ik de hond buiten uitknijp propt mijn vrouw als een ware ‘drill instructor’ onze kinderen vol boterhammen en melk. Ze poetsen bloedchagrijnig hun tanden en vol tegenzin checken ze de laatste keer de inhoud van de rugzak. Ze hebben echt alles om naar school te kunnen.
Bron: Pixabay
Dan toetert de taxibus. “Dag Zoon, daahaag! Tot vanmiddag! Doe de juf de groeten,” gillen we net iets te enthousiast in onze voortuin. We nemen geeneens de tijd om de bus uit te zwaaien.
Dochter staart ondertussen doelloos naar “The Tundermans”. Ik smijt haar fiets uit de schuur, gooi de poort open en roep nerveus dat de school al bijna open is.
Vol tegenzin werpt ze haar rugzak in haar fietsmand en ze doet een poging om haar ouders langdurig te knuffelen.
Maar wij zijn te ongedurig om gehoor aan haar tijd rekken te geven.
Dan sluit ze eindelijk de poort en zijn we voor een paar uur niet meer papa en mama.
We zijn gewoon weer even man en vrouw.
Mijn vrouw en ik hijgen uit op de bank.
Zwijgend zitten we zeker vijf minuten naast elkaar. Dan begin ik.
“Hoor je dat?”
Mijn vrouw houdt haar hoofd ietwat schuin en ze doet haar best om te begrijpen waar ik het over heb.
“Je hoort de intense stilte die de kinderen hebben achter gelaten.”
Zwijgend drink ik mijn kopje koffie leeg. Dan pakt mijn vrouw de afstandsbediening en ze zet Netflix aan.
“Zullen we eerst eens een 16+ film kijken voordat we onze laptop openen?”
Ik denk niet dat we vandaag veel thuis werken.
