Bron: Pixabay
Zoon, gediagnosticeerd met McDD, heeft geen overzicht. Ritme en regelmaat komt simpelweg niet zijn systeem in. Zo vraagt hij nog altijd na het eten welke taak hij die avond heeft. De ene avond moet hij de dieren eten geven, de avond erop moet hij de vaatwasser inruimen. Na drie jaar heeft hij nog steeds geen idee wat hij wanneer moet doen.
Douchen is ook lastig voor Zoon.
Bij elke douchebeurt moeten we hem vertellen dat hij zijn haren moet wassen, dan zijn lijf. En als hij uit de douche stapt moet hij zichzelf afdrogen.
Dat afdrogen is teveel om in het systeem te krijgen. Simpelweg teveel informatie om te verwerken.
Met als resultaat dat we na elke douchebeurt naar boven roepen om te vragen of hij zichzelf heeft afgedroogd.
“Oh ja,” klinkt het, en de voetstappen schuiven weer richting badkamer.
Het komt er niet in, focus leggen.
“Ga de hond uitlaten, daarna ga je tanden poetsen en dan ga je naar bed.” Dat moet wel lukken. Maar niet voor Zoon. Hij zal de hond mee naar het bos nemen. Maar de kans is groot dat hij zonder tanden te poetsen zijn bed in kruipt.
De hele dag zijn wij bezig om Zoon te vertellen wat hij wel en niet kan doen. Ook qua tijdsbesteding. We begeleiden hem zowat elke minuut dat hij thuis zit. Ga tekenen, lees een boek, speel buiten. Onze zoon heeft geen idee, geen overzicht, geen focus.
Hoewel.
Hij ziet anders. Kijkt niet zoals de standaard mens. En daar zit ontzettend veel schoonheid in. Als je maar leert om met hem mee te kijken.
Bron: Pixabay
Zo spaart hij stenen. Kiezels, keien, grint, bakstenen. Het maakt hem niet uit.
Afgelopen weekend kwam Zoon thuis met een stuk zwarte steen. Niet bijzonders. Gewoon een van de duizenden stenen die in ons bos liggen.
Maar hij was ontzettend enthousiast. “Pap, kijk eens hoe mooi!” gilt hij, terwijl hij ongedurig van de ene voet naar de andere huppelt, “zie je de pracht in de steen?”
Ik zie een brok zwarte zooi, en ik begin een beetje boos te worden. Wéér een steen die ik over een paar weken in de kliko kan donderen.
“Zie je de diamanten?“
En dan kijk ik nog eens goed. Ergens, heel goed verborgen tussen alle zwart, zit een minuscuul klein groepje glitters. Diamanten, verborgen op één van de duizenden hetzelfde uitziende zwarte stenen, verstopt in een bos van een paar vierkante meters.
En Zoon spot het.
Dat is de focus van Zoon.
Zulke momenten doen mij beseffen dat ik mij wat minder moet blind staren op het totaalplaatje.
Soms kijk je, maar zie je niets.
Meer lezen over McDD? Klik hier.
Het geduld om bij daglicht de sterren te zien is af en toe op