Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
— NB: Spoiler Alert. U bent gewaarschuwd. —
Sinds we Netflix hebben (een waarachtige Corona-aanschaf), heeft Nick als een gek zitten bingen. Waar Simone en ik heel gematigd series uitzoeken die we echt willen zien (nadat de hele wereld het er al jaren over heeft), is Nick reeds een fase verder. Hij zit in de fase van “Netflix is saai. Alles al gezien, wat moet ik nu nog kijken?”
Gevolg: hij kent ook al ONZE series al. En dat laat hij merken ook. Als IWAB kan hij werkelijk niks voor zich houden. Alles wat hij weet (of denkt te weten) moet hij meteen te berde brengen. De spoilert.
“Pap, heb jij Prison Break al gezien? Dát is pas een gave serie,” verkondigt Simone enthousiast aan tafel.
“Nee, ik geloof van n…”
“IK wél!” blaat Nick meteen. “Coole serie, hè? Bij welk seizoen ben je? Voor de hoeveelste keer zijn ze al uitgebroken?”
“Jezus, ik ben pas in seizoen 1, klojo. Ik weet nog niet eens of het ze de eerste keer lukt! Blijkbaar wel. Weet ik veel dat ze nóg een keer uitbreken?
“Ja joh! En daarna nog een keer, en…”
“Hou gewoon je klep! Ik wil zelf kijken!” brult Simone geïrriteerd.
“Wat kijk jij dan nu, paps?” probeert ze Nick af te leiden van haar serie.
Zelf ben ik momenteel deep into met Breaking Bad. Als de halve wereld roept dat je die serie toch écht gezien moet hebben, kan ik immers niet achterblijven. Kijken, nu het eindelijk kan.
“Ik kijk momenteel naar Breaking Bad.” antwoord ik dus braaf.
“Waar gaat dat over?”
Hm. Even peins ik erover hoe ik dat mijn 13-jarige dochter uitleg. Maar lang peinzen hoef ik niet; Nick weet het immers veel beter te vertellen.
“Over een sjofele scheikundeleraar die kanker krijgt en dan maar in de Chrystal Meth business gaat om zijn familie van geld te voorzien. En dan wordt hij langzaam een hele harde jongen en een echte drugsbaron. En aan ‘t eind schiet hij zichzelf met een op afstand bedienbare mitrailleur per ongeluk dood.”
“Eèèèn bedankt, hè. Dat einde had je nou echt weer niet hoeven verklappen…” mok ik.
“Nou ja, ik kijk dat toch niet. Na Prison Break wil ik eerst nog Money Heist zien,” geeft Simone te kennen. Ik wil haar nog waarschuwen: “Niet!! Zeggen!! Want Nick…”
Te laat.
“Oh, die is gááf!” brult hij meteen. “En je gelooft het niet, maar aan het eind wordt die ene, die Nairobi, zelfs doodgeschoten!”
“Echt hè, wat een rotspoiler ben jij toch ook…”
“Oepsie!” De begeleidende grijns is tenenkrommend.
En zo gaat hij maar door. De ene serie na de andere wordt vergald.
Stranger Things: “Zo spannend, maar die Demogorgon wil maar niet dood. Uiteindelijk duikt ie in Rusland weer op en begint het hele gemeier weer van voren af aan.”
Tiger King: “Echt wild, die serie. Maar echt gebeurd hè! Hoop rare mannen bij elkaar. En één gestoorde vrouw die haar eigen man aan de tijgers gevoerd heeft. Zeggen ze. Maar ik las laatst dat die Carola nu de rechtzaak gewonnen en Tiger Joe nu totaal verslagen heeft.” (“Hij heet Joe Exotic, toevallig.” “Oh ja.”)
After Life: “Saai man! Maar ja, is ook echt iets voor ouwe mensen, die serie. Z’n demente vader gaat dood in dat verzorgingshuis en dan niet eens aan Corona! Word je hartstikke depri van. En uiteindelijk wil die Tony zelfmoord plegen, maar dan staat zijn vriendin voor de deur. Hoe cliché!”
Hoe is het mogelijk. Hij heeft werkelijk álles al gezien. En hij onthoudt het allemaal ook nog. Dat is dan wel weer knap. Maar ik vraag me oprecht af of hij überhaupt schoolwerk gedaan heeft, de afgelopen Corona-maanden. En of hij nog wel een nacht doorgeslapen heeft. En of hij nog wat van zijn intelligente games heeft gespeeld, zodat hij tenminste nog enig contact heeft gehad met soortgenoten. Ik betwijfel het.
Maar in ieder geval kan ik mijn Netflix-abonnement nu wel weer opzeggen. Ik heb een in-house Netflix-informant die je alle series in geuren en kleuren beschrijft, of je wilt of niet. Kijken niet meer nodig.
