Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Sinds het begin van die hele Coronacrisis voel ik me al anders. Een eenling. Een Remi-achtige figuur. Er zijn kennelijk mannen die nu ein-de-lijk weer helemaal tot zichzelf komen; die de ware mannelijkheid herontdekken. Maar dat is niet wat er met mij gebeurt. Ik word steeds meer een geslachtloze coronakluizenaar, neutraal overlevend van volbrachte dag naar volgende dag. De daarvoor noodzakelijke man cave had ik sowieso al. En lak aan alles – behalve mijn kinderen – ook. Maar het helpt niet.
Coronastreep door de rekening
Laatst slenterde ik echter weer eens door het stadscentrum (dat eigenlijk niet zo mag heten, maar goed, het ís een centrum). Dat had ik al maanden niet meer gedaan. Ik staarde vol walging naar de ontelbare coronastrepen en afstandsstickers op de betontegels. Het woord ‘samen’ liet me in deze context bijna kokhalzen.
Geef elkaar de ruimte!
Veilig samen!
Samen tegen Corona!
Wij ❤️ 1,5 afstand!
Bordjes met nauwgezette aanwijzingen bij de ‘ingangen’ van de terrassen. Dat is de plek waar je duurzaam moet blijven staan als je ooit wilt zitten. De tafeltjes zelf zijn afgezet met touwen en linten. Braaf wachten op een plekje, dat je – als je een beetje mazzel hebt – door een medewerker aangewezen wordt. Ook al zijn er zat vrije zitplaatsen. Zelf kiezen mag niet meer. En natuurlijk wél eerst even grondig de handen desinfecteren.
Geen meetlint is hetzelfde
Ontheemd wandel ik door. Hier heb ik geen zin in. Het ongedwongen “even een terrasje pikken” heeft duidelijk plaats gemaakt voor “minutieus een veilig terrasbezoek plannen”. Dit spastische, krampachtige genieten op afstand wil ik niet. Dan maar terug naar huis. Daar staat mij per slot van rekening ook bier en een zitje in de zon ter beschikking. Arme horeca.
Ik staar naar mijn voeten die behoedzaam tussen de mensenmassa over zwart-gele vloermarkeringen schuifelen. Platte barricades die aangeven hoe je ‘veilig blijft’, maar die – gelukkig – met voeten getreden worden. Sommige zijn op nog geen meter afstand van elkaar geplakt, andere op wel twee meter. De schaal van een meetlint is tegenwoordig ook al één grote variabele geworden.
Verboden vruchten
Omringd door onwennige winkelaars voel ik mij die eenling ten top. Niet de eenling van weleer, die er zelf vrij voor koos om dat te zijn. Nu ben ik ongewild geïsoleerd. Ik heb dan ook totaal geen behoefte om voor de HEMA in de 1,5-meterrij te gaan staan, gedwee wachtende op een gedesinfecteerd winkelmandje. Geen zin om mijn tred bij de ingang te onderbreken, opdat ik ooit naar binnen mag om een rookworst te scoren, zolang het nog kan.
Ik kijk verholen naar de vrouwen in de winkelstraat, die niet langer een jachtgebied vol etalage-grazende gazelles is, maar slechts nog een langgerekte schaal vol verboden vruchten. Kijken op afstand mag. Aanspreken niet. Er zou een druppeltje kunnen rondvliegen. Dus laat het flirten alsjeblieft achterwege?
Enkeltje eenzaamheid
Met de nieuwe Coronawet kun je daten sowieso helemaal vergeten. Samen koffie drinken? Elkaar thuis beter leren kennen? Uitnodigen voor een afzakkertje na het stappen? Vergeet het maar. Dat mogen, volgens artikel 58a van het nieuwe wetsvoorstel voor ‘langdurige Coronamaatregelen’ enkel nog personen die ‘gezamenlijk een privaat huiselijk leven leiden of plegen te leiden’, dan wel mensen die op hetzelfde adres staan geregistreerd.
Een monsterlijk, mensonterend wetsvoorstel is het. Zo ‘breed’, zó afstandelijk geformuleerd, dat mensen wel van elkaar vervreemd móéten raken. Een all-inclusive one-way vlucht van saamhorigheid naar eenzaamheid. Want met mensen met wie ik geen “privaat huiselijk leven” leid, mag ik dus bij voorbaat niet verkeren. Althans, niet op minder dan 1,5 meter afstand. Ik kán hen helemaal niet meer beter leren kennen.
Samen? Strafblad!
Vanzelfsprekend gevolg: in de toekomst zal er nooit meer sprake zijn van een privaat huiselijk leven, want het daar noodzakelijk aan voorafgaande daten is immers al passé. Een nieuwe relatie beginnen is taboe en LAT-relaties zijn bij wet verboden. Nou ja, het mág allemaal wel, maar alleen als je fysiek niet meer in elkaars buurt komt. Een online relatie (inclusief cyberseks) is het nieuwe LAT-ten. Een amoureuze vriendin of vriend hebben zonder enige registratie of samenlevingscontract levert je daarentegen een strafblad op.
Samen? Dat was ooit. Saamhorigheid? Een nostalgisch begrip uit lang vervlogen tijden. Individualisme, dát is het nieuwe samen. Aerosolitude. Alles in je uppie. Eeuwig een single. Een eenling. Nieuwe mensen leren kennen kan én mag niet meer. Eerst trouwen voordat je ook maar enig ‘nader contact’ hebt. En pas op: ons aller “grote broer” houdt je in de gaten. Nu pas echt.
En zo ben ik nu dan ook eindelijk een ware Enkeling geworden.
Hallelujah. Eindelijk over straat en in het park zitten zonder elke 5 minuten door een akelig sujet te worden aangesproken. Ik kan eindelijk weer naar buiten. Sinds Schengen zit ik in een kooi waar ik alleen met vrienden en vriendinnen uit kom.
wee je gebeente bij het overtreden van deze sharia. weliswaar geen teaser of wapenstok Voor de coronastrictor maar een wetsvoorstel is zo gedaan
Je zult maar iemand kunnen besmetten.