Fotobron: Pixabay.com
We spraken een ooggetuige van de ongeregeldheden op en rondom het Malieveld: ‘Anton’ (zijn echte naam is bij de redactie bekend) werd ongekend hard door de Mobiele Eenheid aangepakt:
Dus ik zeg: “Hé meneer de ME’er. Waarom zou ik hier niet mogen staan? Leven we soms in Noord-Korea of zo?” Gewoon vriendelijk bedoeld. Dan kan ie toch wel antwoord geven? Of is dat soms te veel gevraagd? Die wout is er toch om de maatschappij te dienen? Nou dan! Ik betaal ook belastingen, dus welbeschouwd werkt ie voor mij. Ja, zo is het toch gewoon?
Maar goed, die ME’er antwoordt niet. Kijkt straal langs me heen. Alsof hij meer is dan ik. Nu heb ik toevallig een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Ik kan heel slecht tegen types die denken dat ze iets voorstellen omdat ze toevallig een knuppeltje en een schildje vast mogen houden. Dan heb je aan mij dus een hele slechte. Maar ik blijf beleefd hè, want zo steek ik in elkaar. Ik zeg: “Kijk me aan als ik tegen je praat, vriend.”
Maar die klojo reageert heel raar. Doet een stap vooruit en gaat heel demonstratief voor me staan. Ook nog eens wijdbeens, de patser. Maar wel heel laf dat schild voor zich houden. Bah bah bah. Maar goddomme nog aan toe, ik houd nog steeds mijn fatsoen hè! Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde, maar zo ben ik. Ik wilde mezelf gewoon even uiten, want dat mag ik van mijn mensenrechten.
Dus ik doe drie stappen achteruit, neem een aanloopje en tik heel vriendschappelijk met de onderkant van mijn rechtervoet tegen zijn schild. Gewoon als corona-groet zeg maar.
Staan er opeens vier ME’ers om me heen! Ja, dan doe je het er dus om als Mobiele Eenheid. Met zijn allen op mij afkomen, omdat ze in hun eentje niet durven. Bij mij lokt dat dus agressie uit, vanwege mijn rechtvaardigheidsgevoel. Maar ja, daar hebben die dienders dus op gewacht hè. Want laten we wel wezen: die wapenstokken hebben ze niet voor niets in hun hand. Die willen ze gebruiken ook.
Konden ze me fijn met zijn allen bespringen, de klootzakken. Echt, man. Ze hebben me aan handen en voeten moeten wegslepen, het arrestantenbusje in. Ik zag nog net hoe die een zijn duim omhoog stak naar zijn collega’s. Nou, dan weet ik genoeg. Ze lokken het gewoon uit. ME’ers? Tuig is het. Ik heb echt het gevoel dat er bewust hard is ingegrepen.
[…] boomers die op Vaderdag, in plaats van in familiekring hun nieuwe stropdas uit te pakken, in gevecht gingen met de Haagsche ME. Opkomen, terugtrekken, beetje dreigen en maaien met je armen zoals ik als […]