Fotobron: Wikipedia – Sebastian Koppehel – CC 4.0
Hoewel niet mijn gewoonte, tutoyeer ik je. Dat lijkt me gepast bij iemand die zich met zijn voornaam aan me voorstelt en verder ook zijn best doet om voor mij als consument een toffe en eigentijdse vibe neer te leggen.
Na lange tijd voor de goedkoopste 70+ chocola te zijn gegaan (voor 1,25 heb je al een huismerkje van Ap te pakken) kwamen we door omstandigheden in contact met de blauwe wikkelplak puur van Tony Chocolony. De buurtwinkel waar we Corona driven contactloos shoppen had niet anders.
3 Euro en nog wat per stuk. Niet mis, maar wij hadden iets van ‘nu we toch binnen moeten zitten, kan het ons niet schelen wat het kost.’
Verslaafd als we zijn aan de anti-oxidentale werking die onze gezondheid een boost moet geven, zijn mijn vrouw en ik samen goed voor een plak per dag.
En het moet gezegd, puik spul!
Niet te vet, je proeft de cacao en bovendien werken we mee aan een slaafvrije wereld. Door ons geknabbel kan een arme chocoladeboer eindelijk een behoorlijk leven leiden, en dat voelt als dubbelgevulde westerling erg ‘Goeoeoed!’, om met een overschatte graatmagere SBS6-neuroot te spreken, waar we ondanks vele rillingen toch op afstemmen.
Maar terzake.
Het is niet de bite of de smaak die me ertoe brengt in de pen te klimmen. Het is de volstrekt onhandelbare vorm waarin je een en ander gegoten hebt. Oh zeker, speels en gevarieerd, maar niet te breken, vooral als de plak een nachtje in de koelkast lekker kou gevat heeft.
In het begin probeerde ik de stukjes nog met de hand los te sjorren. Dat kostte me een zwaar gekneusde duim waardoor ik de jazzgitaar al drie weken op de standaard heb staan en mijn hoop inmiddels op een brace gevestigd heb.
Vervolgens probeerde ik de plak tegen de rand van de gootsteen kapot te rammen, maar vooral dat onbegrijpelijke grote vierkant in het midden geeft geen krimp, ik sla nog eerder ons keukenblad aan gort dan dat ik een handzaam stukje chocola overhoud.
En nou kun je zeggen; die man is een slapjanus, maar daar zou ik voorzichtig mee zijn, er zijn er voor minder verdwenen.
Mijn vrouw had de oplossing, waar ik in eerste instantie niet aan wilde omdat ik het bizar vind dat je een stuk chocola met een schroevendraaier en een hamer op een hardstenen ondergrond tot hapklare brokken moet beitelen.
Maar het is niet anders, buren vragen al hoe lang de verbouwing nog moet duren.
Beste Tony, gewoon wat minder ludiek, zoals bij de normale alledaagse chocoladeslavenhalers als Milka of Verkade.
Doe eens gek: gewoon vierkante blokjes in een ouderwetse REEP!
Of een zak brokjes, ook goed.
Met vriendelijke groet,
Pasquali
Voor mij ook geen Tony Chocolonely meer, maar geheel om een andere reden. Namelijk omdat de directeur van Tony het nodig vond om een standbeeld bij de Beurs van Berlage met vage teksten te bekladden. Negatieve reclame voor je bedrijf door dom en kortzicht te handelen.