Dit drieluik schrijf ik omdat ik mij oprecht verbaasde over het belachelijk slecht opgeleide winkelpersoneel in deze meubelzaak. Het personeel neem ik niets kwalijk, het management des te meer. Ik zal omwille van het personeel dan ook niet de desbetreffende winkel vernoemen; daar heeft niemand Profijt van.
Dit is deel twee van de drieluik.
Bestelling plaatsen
Een aantal weken na ons oriëntatie-debacle stond het vakantiegeld op de rekening. We konden de bank betalen, dus bestellen.
Met veel enthousiasme liepen we de winkel weer binnen. Vrij snel maakte een verkoopster contact met ons. We vertelden welke bank we wilden en dat we de maten al hadden opgemeten. De dame wist genoeg; zij kon ons een dure bank verkopen!
We wilden onze wensen doorgeven, maar elke zin werd door haar onderbroken. Ze vulde ons verhaal in zonder na te vragen of ze wel op het goede spoor zat. Ze loste elk potentieel probleem preventief op, zonder dat wij ons verhaal konden doen.
Elke opmerking die ik probeerde te plaatsen, schopte ze omver. Ze liet ons niet uitpraten en ze deed net alsof ze erg met ons mee dacht. Maar luisteren deed ze niet.
Het irriteerde mij mateloos en ik werd steeds botter. Mijn vrouw stelde voor dat ik buiten ging afkoelen.
Dat deed ik niet; als ik veel geld ga uitgeven wil ik heel zeker weten dat onze wensen helder zijn.
En precies dat was erg lastig. De dame gaf ons vooral alle dure opties, in plaats van onze daadwerkelijke behoefte te offreren. Het kostte mij heel veel kruim om de juiste bank, de beste vulling en de kleur die wij wilden in de offerte vast te leggen.
Maar goed; ik heb tientallen communicatietrainingen gevolgd, dus ik weet inmiddels wel hoe ik een slecht commercieel gesprek kan omturnen tot een gesprek waarin ik krijg wat ik wil.
Dat lukte enigszins.
Totdat de mevrouw begon over de levering van de bank.
Eigen foto GvE
Deze wordt namelijk niet thuis afgeleverd. Je kan hem afhalen, en dan mag je een bus huren. De borg voor de bus is 400 euro. En toen deze mevrouw ons dat vertelde, schrok ik. 400 euro is veel geld. Dat wilde ik ook zeggen. Maar voordat ik twee woorden kon spreken, gilde mevrouw al dat het geld meteen teruggestort werd. En wat is 400 euro nou eigenlijk? Voor dat kleine uurtje. En hoe krijg ik anders de bank vervoerd? “Trouwens, neem meteen die dure extra garantie op de bank. Da’s slim voor jullie, omdat jullie een zoon met autisme hebben. Die molt natuurlijk alles wat in huis staat.” Echt. Dat riep ze.
Mijn gedrag veranderde per direct. Ik stoorde mij al aan het feit dat deze mevrouw niet in staat was om te luisteren, maar nu ze besloot dat mijn financiële situatie het gemakkelijk toeliet om even 400 euro voor te schieten, een dure extra garantie toe te voegen én het idee dat ze wist hoe onze zoon in elkaar steekt, werd ik echt boos. Maar mijn boze reactie wist ze ook meteen weer te negeren, door er keihard overheen te lullen.
Daarom stelde ik hardop voor om deze bank bij een andere leverancier te bestellen, maar we moesten alleen nog maar de pinpas door de gleuf halen. En mijn vrouw wil die bank écht graag. Vooruit dan maar. Hoe erg zou het ophalen zijn?
Nou, heel erg.
Lees deel 1 hier.
Deel 3 lees je hier.
Lekker thriller-drieluik, benieuwd naar deel III!