Foto MW
Ze hebben het voor elkaar hoor, die Zeeuwen! Voor maar liefst 650 miljoen euro worden ze schadeloos gesteld voor het verlies van iets wat ze nooit hebben gehad maar waaraan ze zich om tamelijk onnaspeurlijke redenen alvast rijk rekenden. Een marinierskazerne. Die zou van Doorn naar Vlissingen worden verplaatst.
Afgaand op de tranen met tuiten en de woedeaanvallen van Zeeuwse hotemetoten na het afblazen van de verhuizing, hadden ze erop gerekend dat die kazerne zo ongeveer het begin zou worden van een Zeeuws Wirtschaftswunder.
Zeeland, altijd een beetje het simpele broertje onder de provincies, zou dankzij een stapel stenen en de komst van een stel stoere kerels eindelijk worden opgestuwd in de vaart der volkeren.
Die kerels wilden helemaal niet naar een plek waar alleen Zeeuwen willen wonen, dat was meteen duidelijk. Iedereen kon dat begrijpen, alleen Zeeuwen niet. Die klampten zich hardnekkig vast aan het idee fixe dat staatssecretaris Barbara Visser het onzalige idee door zou zetten. En dat die mariniers naar Vlissingen zouden komen. Tegen heug en meug, maar daar zaten die Zeeuwen niet mee.
En wat zouden dan überhaupt de voordelen voor Zeeland zijn? Zouden de mariniers van elders (dus hoezo werkgelegenheid voor Zeeuwen?) met hun gezinnetjes in de zomer dan ook nog een vakantie gaan boeken in een huisje, ergens aan die ellenlange Zeeuwse kust? Natuurlijk niet, die zouden elke kans aangrijpen om even niet in dat van God verlaten Zeeland te zijn.
Barbara Visser deed wat allang gebeurd had moeten zijn. Op zoek gaan naar een beter alternatief om die kazerne naartoe te verhuizen. En dat vond ze. Ergens bij Apeldoorn. En toen de Zeeuwen eindelijk wakker werden op hun roze wolk vonden ze dat hen iets ontnomen was. Ze voelden zich tekortgedaan. Ze voelden zich slachtoffers. Ze voelden zich gekwetst. Ze hadden pijn.
Eén ding moet je de Zeeuwen nageven, ze wisten dat gevoel tegenwoordig boven elke twijfel verheven is. Wie zich tegenwoordig als slachtoffer weet te positioneren kan op alle begrip rekenen. En als je het goed aanpakt wordt de portefeuille getrokken om het leed te verzachten. Het slachtofferschap is een lucratief businessmodel geworden.
Ze hadden er al ervaring mee. In 1953 was de rest van Nederland al zo gek miljarden guldens aan te gooien tegen het redden van oneindige vlakten vette Zeeuwse klei, alleen geschikt voor de aardappelteelt, die bij de watersnoodramp onder water verdwenen. Maar hoezo ramp? De echte ramp is dat we een unieke kans goedkoop van Zeeland af te komen hebben laten lopen.
In plaats daarvan zitten we nu vast aan nog meer Deltawerken. De compensatie voor die kazerne die er nooit stond en die er nooit zou komen wordt een ‘Law Delta’.
‘Een justitieel complex met een hoogbeveiligde zittingslocatie, een gevangenis (met als onderdeel een Extra Beveiligde Inrichting), een beveiligde werk- en overnachtingslocatie, en een strategisch kenniscentrum Georganiseerde ondermijnende criminaliteit.’
En de gevangenissen die we al hebben staan halfleeg! Is het achterliggende idee soms de werkloze Zeeuwse onderklasse emplooi te bieden in het criminele circuit om al die extra justitiële molens van de ‘Lawdelta’ aan het draaien te zetten?
En een Lawdelta is nog niet genoeg compensatie voor het bataljon mariniers dat zou komen maar niet kwam. Er wordt ook nog een ‘Delta Kenniscentrum voor voedsel, water en energie op de Kenniswerf in Vlissingen’ opgericht.
Hoeveel hoogopgeleide Zeeuwen die aan het werk geholpen moeten worden, zijn er überhaupt? Of dachten ze dat kenniscentrum van buiten Zeeland te bemannen? Ik zie de volgende compensatieslag al aankomen!
