Bron: www.pexels.com
We zijn bijzonder goed geprogrammeerd om te geloven dat de geboorte van een kind zwaar a-relaxed moet zijn.
De taal rond zo’n bevalling al. Wee, persen, ontsluiting. Het klinkt allemaal niet gelijkwaardig aan die feestjes die het product van deze arbeid de rest van zijn of haar leven op deze datum zal vieren. Het lijkt alsof de vrouwelijke mens gedoemd is om veel meer pijn te lijden dan haar zusters uit het dierenrijk. De geit bijvoorbeeld.
Als man heb ik uiteraard totaal geen recht van spreken. Ik heb enkel twee bevallingen van dichtbij bijgewoond en was nooit het lijdend voorwerp. Toch begrijp ik mijn vriendin volkomen in haar keuze voor de cursus voor haar derde zwangerschap. Hypnobirthing.
Bij hypnobirthing is de taal al anders. ‘Wee’ wordt ‘golf’. Persen is in het gunstigste geval niet nodig. Zoals velen dacht ik altijd dat hypnobirthing vooral iets is voor Ecoplaza-types. Maar nu ik me er wat in heb verdiept, krijg ik steeds meer het idee dat hypnobirthing de normale gang van zaken is en de ‘normale gang van zaken’ totaal bizar.
Op verjaardagen valt me altijd al op dat bevallingsverhalen een soort prestigeproject zijn. Hoe heftiger de ellende, hoe hoger de status. Onze geboorte iets moois en fijns laten zijn, kwam tot voor kort ook niet in mij op. Op verjaardagen krijgen voorspoedige bevallingen dan ook geen enkele aandacht.
Het schijnt dat deze kijk op bevallen is ingetreden samen met het Nieuwe Testament. Het eerste schrift waar een vervelende bevallingservaring is opgetekend. Weer dat christendom dat roet in het eten gooide.
Van die cursus hebben we overigens nog maar één les gehad, maar ik heb er best hoge verwachtingen van. Vooral ook omdat de partner bij deze zeer vanzelfsprekende manier van bevallen allemaal tools krijgt om te assisteren. Hoera, ik krijg wat te doen.
Het zal mij benieuwen. Hopelijk hebben we het er op toekomstige feestjes nooit meer over. Is er veel te weinig geschreeuw en pijn voor echt aandachtig publiek.
