bron: tegelizr.nl/MW
Eigenlijk kan ik het beide dames nauwelijks kwalijk nemen, die mevrouw die zich tot haast stikkens toe verslikte in mijn post op Facebookgroep Schrijvers, en de beheerder van die groep. Ze zijn immers ‘woke‘! Dat schept verplichtingen, vooral als je wit (blank) bent. En dat zijn ze allebei.
Het post-George-Floyd-tijdperk, de atmosfeer bezwangerd van de leus Black Lives Matter is voor iedereen zwaar dus ook voor die dames. Je bent of dader of slachtoffer, daar zit tegenwoordig niets meer tussen. Waar het balletje naartoe rolt wordt bepaald door je kleur. Je hebt het maar te accepteren.
Ik had het gewaagd een stuk te schrijven op De Dagelijkse Standaard, een site met een onmiskenbaar rechtse signatuur. Waar met name de lezers in reacties nogal eens grof extreemrechts uit de hoek kunnen komen. Het reaguurdersriool dus, bekend van alle sociale media. Tot zover niets uitzonderlijks.
Maar dat ik überhaupt het lef had een link naar wat voor stuk dan ook op die site, op te nemen in een post in die Facebookgroep was al meer dan genoeg om eerstgenoemde mevrouw in het verkeerde keelgat te schieten. Of ze mijn stuk werkelijk gelezen heeft valt op goede gronden, waarmee ik jullie niet zal vervelen, overigens te betwijfelen.
Als het medium waarop het verscheen nog niet had volstaan, was het de kop erboven die haar er van overtuigd zal hebben dat het ongelezen naar het hokje voor ‘foute’ meningen kon. Het stuk ging overigens over de vraag of er na de spijtbetuiging van Rutte erover ook excuses voor het slavernijverleden zouden moeten komen.
Ik zette erin uiteen dat het mij problematisch lijkt. Aan wie en namens wie zouden ze aangeboden worden? De echte betrokkenen zijn dood. Tenzij slavernij een erfzonde zou zijn!
Dat zou nakomelingen van echte slavernijslachtoffers en misschien zelfs alle mensen uit hetzelfde kleurenpalet ook generaties later meteen hun eigen ticket naar slachtofferschap van de slavernij opleveren!
Misschien doe ik het arme mens onrecht maar hoogst opvallend was het wel dat de hoop die de lezeres had uitgesproken dat de beheerder van de groep zou ingrijpen, al binnen vier minuten in vervulling ging.
Mijn post was al foetsie voor ik de ‘klikmevrouw’ (mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen!) van repliek had kunnen dienen. Dat de beheerdame in de gauwigheid kans heeft gezien het stuk te lezen, is dus vrij onwaarschijnlijk.
Maar dat stond haar niet in de weg om nog drastischer maatregelen te nemen. Ik ben als lid uit de groep verwijderd. Sterker nog, de desbetreffende groep was met mijn account niet eens meer terug te vinden op Facebook. Alle slagbomen die dicht konden gingen dicht voor mijn snufferd!
De wereld (in ieder geval het piepkleine wereldje van die groep) mag op geen enkele manier herinnerd worden aan het bestaan van ‘foute’ mensen. Ik ben gecanceld. Nou ja, op microniveau.
Cancelcultuur is het nieuwe(?) fenomeen dat de ‘woke’ voorhoede (bij wie bijvoorbeeld ‘kopschopper’ Akwasi geen kwaad kan doen) mensen die hun voortgeschreden inzichten op de bekende issues niet blindelings navolgen, op alle manieren de mond probeert te snoeren.
Een voorhoede die de waan koestert dat voortschrijdend inzicht per definitie de goede kant op schrijdt. Terugkeren op je schreden als je verdwaald bent is voor hen een onbekend fenomeen. Dogmatici verdwalen nooit.
Ik grijp de kans me tot een beter gezelschap te rekenen. Het zijn niet de minsten die zich in een internationale open brief hebben uitgesproken tegen cancelcultuur. Wat mij betreft zou mijn handtekening niet misstaan tussen die van Salman Rushdie, J.K. Rowling, de Nederlandse schrijver en historicus Ian Buruma en andere prominenten uit de wetenschappelijke en literaire wereld.
Ik neem ze natuurlijk niet kwalijk dat ze mij, De Dagelijkse Standaard, zeker Facebookgroep Schrijvers en zelfs Hoe Mannen Denken niet kennen. Maar als ze me in de toekomst ergens voor nodig hebben, ze kunnen me altijd bellen!
